Siberian Snow D.S. & Durga

Zimno. Bardzo zimno. Mróz nie do wytrzymania. Wilgoć z wydychanego powietrza osadza się szadzią na brwiach i rzęsach, sprawia, że patrzymy na świat przez lodowe igiełki. Mróz wysusza usta, naskórek pęka boleśnie a drobne ranki pieką rozjątrzają się pod wpływem lodowatego wiatru.

Biało. Wszędzie biało. Od oślepiającej jasności aż bolą oczy, na lodowym pustkowiu niebo zlewa się w jedno z niebem, śnieg miarowo skrzypi pod nogami, z każdym krokiem zapadamy się głębiej w zaspy, każdy krok kosztuje coraz to więcej wysiłku.

Już niedaleko. Jeszcze trochę, jeszcze godzina, jeszcze kilometr, jeszcze kilka kroków przez zamarzniętą pustynię.... 

Jest!

Wycieczka nad Bajkał.

Bajkał zwany też Błękitnym Okiem Syberii to najstarsze i najgłębsze jezioro świata. Ze względu na właściwości fizyczne zawartej w nim wody, położenie z dala od wielkich ośrodków przemysłowych oraz unikalny ekosystem z endemicznymi, flitującymi wszelkie zanieczyszczenia gąbkami Bajkał jest jeziorem niesłychanie przeźroczystym, dno zobaczyć można kilkaset metrów od brzegu. Także bajkalski lód jest niebywale przejrzysty a jezioro to jest nim skute przez prawie pół roku, od listopada do maja. 

Gdy podnoszę nadgarstki skropione Siberian Snow do twarzy zdaje mi się, że oto znalazłam się nad brzegiem Bajkału w samym środku zimy. Lustro wody zmieniło się w twardą, przeczystą lodowa taflę kunsztownie rzeźbioną naciekami, stalagmitami, stalaktytami skapującej z nadbrzeżnych skał, rozpuszczonej syberyjskim, zdradliwym słońcem wody. Jestem sama, w promieniu dziesiątków kilometrów nie ma innego człowieka i choć trzęsę się od chłodu wewnątrz mojej polarnego kombinezonu kanuk'a nie czuję lęku ani samotności. Do moich nozdrzy dochodzi zapach mojego własnego zziębniętego ciała i przejmująca, czysta woń lodu, śniegu, lodowatej wody oraz aromat przemarzniętych, kruchych od mrozu liści mięty, których część ktoś ogrzał gwałtownie być może wrzucając je do ugotowanego nad ogniskiem wrzątku, by zaparzyć rozgrzewający napar.

Po kilku łykach parzącego usta miętowego naparu mróz zdaje się lżeć, lód puszcza i topi się powoli, jezioro pokrywa się krą a wiatr przynosi skądś woń świeżo ściętego cedrowego drewna i ciepłego, jasnego, nieco pudrowego jaśminu. Jaśminowy powiew nadtapia śniegi ale nie roztapia ich całkowicie, ziemia wciąż jest przemarznięta i twarda, woda lodowato zimna choć w głębinach jeziora powraca ożywione tchnieniem wiosny życie. Biel niechętnie i opornie ustępuje pola zieloności, ociąga się wczepiając się między kamienie, wpełza w załomy skalne wypełniając je skrzącymi się w słońcu i krzeszącymi tęczowe błyski kryształami. Zimne, jasne, nieco kwaśne kadzidło frankońskie splata się z rozgrzanym pierwszymi promieniami słońca bursztynem, nuty kwiatowe wyraźne acz nie dominujące dodają kompozycji lekkości i odrobiny słodyczy.

Zmierzch Siberian Snow to wcale nie syberyjski i wcale nie śnieżny sandałowiec, miękki, kremowy, puszysty dogrzany jeszcze długo trzymanym w dłoni bursztynem, żywicznym i lepkim. Gdzieś w samej podstawie zapachu, tuż przy samej skórze czai się wciąż odrobina mentolowego chłodu, jak wieczna zmarzlina w ziemi ale ostatnie chwile trwania tych perfum na skórze są ciepłe jak letni wiatr.




Wszystkie ilustracje to zdjęcia jeziora Bajkał:
Zdjęcie pierwsze pożyczyłam z http://www.panoramio.com/photo/27341639
Zdjęcie drugie pochodzi z rosyjskiego serwisu http://turbina.ru , autorem jest Muumi
Zdjęcie trzecie można znaleźć tu: http://fakty.interia.pl/nauka/news/obejrzymy-dno-najstarszego-jeziora-na-ziemi,1151346,14
Zdjęcie czwarte pożyczone zostało z: http://podroze.gazeta.pl/podroze/55,114158,6546289.html