Messe de Minuit Etro

Oto kolejny zapach absolutnie wyjątkowy dla mnie zapach. Poznanie go było dla mnie skokiem na głęboką perfumeryjną wodę, szokiem, zdumieniem, zachwytem. A te emocje wciąż nie wygasły i mimo że noszę to pachnidło już od dość dawna i nie wyobrażam sobie mojej toaletki bez flakonu...

Zapach światła

...bo gdyby światło miało zapach pachniałoby jak Messe de Minuit.
Nie byłoby to światło rozproszone, miękkie, otulające, które sączy się spod abażuru ulubionej nocnej lampki, nie byłoby migotliwym płomieniem świecy ani żarem rozpalonego ogniska, nie jest tlącym się światełkiem wskazującym zbłąkanym drogę do domu. 
Messe de Minuit to nagły rozbłysk, światło odbite w okruchu wypuszczonego z rąk w przestrachu, rozbitego lustra, migotanie jasności w wyciąganym zdradziecko sztylecie, porażający czystością, świetlisty zapach niespodziewany jak olśnienie.
Jest dźwięczny jak dzwonki podczas podniesienia, jak anielskie chóry słyszane w malignie lub ekstazie.
Jest strzelisty jak gotyckie okno wysokiej katedry przez które do ciemnego wnętrza wpada światło nadając niepokojące pozory życia rzeźbionym na pilastrach i tympanonach maszkaronom. Jest gładki jak stary klęcznik wygładzany przez czas, cierpliwość i tysiące rąk ludzkich. Jest jasny jak kościelna łacina albo sam język aniołów w uszach Swedenborga. Jest głęboki jak najgłębsza rozpacz, jak utrata, jak fizyczny ból, jak czerń po wewnętrznej stronie naszych powiek. Jest dojmujący jak samotność nagłego wybudzenia pośród nocy i ciszy.
Jest anielski- czysty i piękny, niemal nieludzki, poza naszym poznaniem i kategoriami, zupełnie nieperfumeryjny, doskonały. Kadzidło wokół którego osnuta jest cała kompozycja jest tu jasne i strzeliste.W otwarciu towarzyszą mu cytrusy w ujęciu charakterystycznym dla Etro- to aromat bardziej skórek niż samych owoców, jaskrawy, nieco gorzki od eterycznych olejków, gładki, w Messe dodatkowo uwypuklający efekt świetlistości. 

Gdy otwarcie nieco cichnie do chóru dołącza się słodka mirra, niespożywcza wanilia i, dla kontrastu, nieco spożywczy, lekko zwietrzały cynamon. Oraz paczula, cicha, nieco przywiędła, nieświeża jak dawno niewietrzone płaszcze wiernych, którzy zgromadzili się na Pasterce. Ale istota Messe de Minuit dzieje się ponad ich głowami, wysoko pod samym rzęsiście oświetlonym sklepieniem katedry gdzie dym, kadzidło, świętość i żarliwe modlitwy niemal nabierają cielesnego kształtu. 
Messe de Minuit stała się jednym z moich zapachowych dybuków, zdaję się że przesiąkłam tą wonią cała, że wżarła mi się w ciało aż do kości czuję ją bowiem często nosząc inny zapach albo przebywając w miejscu w którym ani ja ani nikt inny w danej chwili Messe nie nosi.
To takie olfaktoryczne nawiedzenie.
Tajemnicze i cudowne.
Dla mnie zapach ten to arcydzieło.


Zdjęcie pierwsze to fotografia katedry w Bourgogne Lighting the way autorstwa Connie. Można ją znaleźć tutaj:http://pixdaus.com/?sort=tag&tag=cathedral
Drugie zdjęcie to witraż projektu Alfonsa Muchy z praskiej katedry św. Wita. 
Zdjęcie własne.