Dune Christian Dior

"Diuna... Arrakis... Pustynna Planeta..."

Książka Franka Herberta przeczytana całe lata temu wciąż jeszcze napędza moją wyobraźnię. Choć właściwie ani fantastyka ani science fiction nie są moimi ulubionymi gatunkami literackimi lektura tej powieści była doświadczeniem absolutnie fascynującym kreacja Diuny bowiem, wielowymiarowa, przemyślana, bogata jest jedną z najbardziej kompletnych wizji świata, spośród tych, które spotkałam podczas swych czytelniczych podróży. Świat Diuny, świat roku 10 000 któregoś AD mógłby się naprawdę zdarzyć, subtelna równowaga sił politycznych i ekonomicznych opisana przez Herberta mogłyby utrzymywać jego stabilność, religijne imponderabila mogłyby siać ferment i doprowadzić do upadku panującego systemu.

Tak kompletna rzeczywistość jak ekosystem Arrakis, część wykreowanego przez Herberta świata, musi mieć swój zapach. Ja go znalazłam.

Pustynia nocą.

Zbliżam nos do spryskanego Dune nadgarstka i przenoszę się w czasie i przestrzeni, w daleką przyszłość, tysiące lat świetlnych stąd, do świata powieści Franka Herberta.
Piach chrzęści pod nogami, jestem na środku pustyni, razem z fremeńskimi towarzyszami staramy się iść nierytmicznie, ciało nieprzystosowane do takiego ruchu boli, męczę się, na wargach czuję słony smak własnego potu. 

Zlizuję go czym prędzej, woda jest cenna, nie wolno jej marnować, przez uwierającą nos rurkę filtrfraka czuję zapachy pustyni, suchego, gorzkiego wiatru, wyprażonego słońcem drewna. Któryś z moich towarzyszy woła czerwia, czaimy się w piachu by w dogodnej chwili wskoczyć na jego grzbiet. Przybycie potwora oznajmia przeraźliwy, głuchy huk i fala gorących aldehydów mieszająca się z wonią przez wieczność kruszonego słońcem piasku.

Jesteśmy bezpieczni w siczy. Czuję zapach szykowanych do uroczystości cennych kwiatów, jakichś owoców, roztartych skorek cytrusów i suszonych, gorzkich ziół.
Teraz już wiem, jestem Matką Wielebną, mam zaraz dokonać przemiany trującej Wody Życia, wydzieliny topionego Czerwia która dzięki mnie zmieni się w narkotyk.
Zbliżam naczynie do ust, czuję znów silny zapach aldehydów zmieszanych z cynamonem, wonią Melanżu- świętej Przyprawy...
...zaraz,
trzeźwieję. Przecież Dune nie ma ma cynamonu w składzie!
Wizja jednak była bardzo sugestywna, wyobraźnia przekonała albo oszukała nos.
No i przecież ja nie cierpię aldehydów w perfumach!

Nie cierpię aldehydów, prawda, ale nie wszystkich. Nie ma w Dune ani molekuły mojego głównego anty-faworyta aldehydu mrówkowego czyli metanalu (tego z Bandit na przykład, gryzącego i ostrego) jest za to, idę o to o zakład, sporo cinnemaldehydu, odpowiedzialnego za moje cynamonowe skojarzenia i może odrobinę 4-metylbezaldehydu lub bezaldehydu (nie mam pojęcia jak nazwać je można w nieco bardziej ludzkim języku), molekuł o zapachu podobnym do aromatu dojrzałej wiśni. Może to właśnie te aldehydy składają na się słodycz otwarcia Dune, słodycz, która szybko ulatuje dopuszczając do głosu gładki palisander, ciepłe drewno różane i suche, kruszące się w palcach kwiaty. 

Nie wiem jak pachnie lak wonny, nie wiem czy to on odpowiedzialny jest za specyficzną słono-gorzką, ziołową nutę, i nie umiem nawet, z jakąś tam pewnością, orzec gdzie dokładnie wpleciony jest jego zapach, nuty serca Dune są bowiem gęste, utarte razem, jednolite,dające wrażenie gorąca i świetlistości, oblepiają ciało jak piach wilgotną od potu skórę. Już w tej chwili trwania zapachu mam jednak wrażenie nadciągającego chłodu, jakby nad pustynią zapadała noc a rozgrzany piasek począł oddawać chłodnemu już powietrzu swój żar. Chłód rozpełza się powoli, ciągnie od podstawy przesączając się gorzkimi, żywicznymi nutami (galbanum?), suchymi, szeleszczącymi, drapiącymi w gardle skontrastowanymi odrobiną słodkawej, niespożywczej wanilii. Zapach stygnie jak wygrzane słońcem kamienie, nieśpiesznie, rozlewa się po skórze suchymi, drewnianymi tonami, zamiera w ciemnej, brudnej żółci, rudawym pomarańczu piachu, ziemi, dębowego mchu i słonej ambry.

Ilustracja pierwsza to planeta Arrakis, kadr z filmu Diuna Davida Lyncha

Ilustracja druga, pustynia nocą, pożyczona z http://mindmakers.wordpress.com

Ilustracja trzecia, skorpion i jego cień pochodzi z www.horrorexpress.pl