Tauer Perfumes: Incense Rose

Sztuka dawnych wieków, skrępowana obyczajami i dogmatycznie pojmowaną moralnością nie mogła ukazywać ekstazy seksualnej, zwłaszcza przeżywanej przez kobietę. Inaczej rzecz się miała z ekstazą duchową, religijną, motywy uniesienia na skutek poczucia łączności z Bogiem, Absolutem, dzięki nawiedzeniu i transgresji przewijały się w hagiografiach, literaturze i sztuce na przestrzeni wieków, słynne święte i mistyczki opisywały swoje wizje i doświadczenia, rozkosz graniczącą z bólem, poczucie przeszycia, przeniknięcia, owładnięcia... czy my aby tego nie znamy? 

Trzy róże od Andy'ego Tauera.

Róża druga: mistyczna

Otwarcie Incense Rose jest jak promień światła przesuwający się po gładkim, marmurowym obliczu Teresy uwiecznionej przez Berniniego. Miękko przesuwa się wzdłuż policzka obierając kamieniowi przyrodzone zimno, ześlizguje się w uchylone jak do miłosnego jęku usta, dotyka pieszczotliwie warg, opromienia przymknięte z rozkoszy oczy. Skąpana w blasku twarz zdaje się nie należeć do rzeźby lecz do żyjącej, pogrążonej w ekstazie kobiety, zagubionej między czasami. Gęsta róża, niewątpliwie bułgarska lecz wystudzona i pozbawiona szorstkim szafranem charakterystycznej słodkiej lepkości, rozjaśniona skórzastymi cytrusami splata się z chłodnym kadzidłem frankońskim, kruszącym się w palcach, miękkim.

Kadzidlany dym, pełgający, tlący się dławiący przez pierwszą chwilę łapie oddech i strzelistą, lekką smugą wzbija się wysoko,wysoko aż dociera do nozdrzy błękitnych aniołów unosząc pogrążoną w rozkoszy różę aż do samych bram niebios. Jednak tak jak kadzidło przynależy do świata bytów niematerialnych, jest transcendentne i spoza świata tak oszołomiona, ekstatyczna róża wciąż przynależy ziemi na której wyrosła i która się wykarmiła. Niepokojąco fizjologiczne kastroleum, erotyczne jak intymna wydzielina, gęste, lepkie, słodkie przypomina o rozkoszach ziemskich, o splecionych ciałach, przyśpieszonych oddechach, o skórze pokrytej perłami potu o przestrzeni ciemnej, potężnej i drżącej, o sile wszechogarniającego doznania, które wygina ciało w łuk i sprawia że wszechświat rozpada się na kawałki w jednym paroksyzmie, jednym skurczu.

Ziemista, nieco piwniczna paczula pospołu z irysowym masłem zdradzającym dalekie powinowactwo z nasionami marchwi tworzy wrażenie zamkniętej, ciemnej przestrzeni, w którą opada rozedrgana, wyczerpana ekstazą róża. Oddycha głęboko i ciężko niewzruszonym, statycznym i świetlistym kadzidłem, ciało bardzo namacalne a zarazem bardzo mistyczne aż obolałe jest od uniesień. Emocje opadają powoli, splątane i zapętlone gęsto nuty rozluźniają się puszczając między siebie chłodne powietrze, zapach cichnie lecz nie znika, ekstaza zmienia się w kontemplację.

Róża otwiera oczy lecz wciąż patrzy bardziej w siebie niż w zamkniętą przestrzeń zapachu. Światło kadzidła już nie oślepia, teraz jest jak nikły, przyjazny oczom płomyk świecy rozpraszający ciemność lecz nie rozświetlający jej. W tym łagodnym blasku Intense Rose zdaje się balsamiczna, miękka mirrą i benzoesem, słodka jak niewypowiedziana tajemnica, opromieniająca tego, kto ją nosi aureolą doświadczenia czegoś, o czym w ludzkim języku opowiedzieć nie sposób. 

Dwa pierwsze zdjęcia przedstawiają rzeźbę Giovanniego Lorenzo Berniniego Ekstaza Świętej Teresy.

Ilustracja druga to fragment Ekstazy świętej Katarzyny ze Sieny pędzla Poppea Batoni.

Ilustracja trzecia to fragment obrazu Święta Małgorzata z Kortony Giovanniego Lanfranco