MDCI: Chypre Palatin

Hiacynt, królewicz Sparty, był niezwykle zwinnym i sprawnym młodzieńcem wielkiej urody, kochankiem potężnego olimpijskiego boga Apolla. Zadurzył się w nim figlarny bożek delikatnego, zachodniego wiatru, Zefir. Hiacynt jednak ze wzgardą odrzucił jego zaloty. Gdy razu pewnego kochankowie ćwiczyli na łące rzut dyskiem zazdrosny i pełen urazy Zefir zadął tak, że dysk w powietrzu niespodziewanie zmienił kierunek i uderzył Hiacynta w głowę zabijając go na miejscu. Zrozpaczony po stracie ukochanego Apollo zabrał ciało na Olimp i zażądał od boga umarłych, swego wuja, Hadesa by pamięci zmarłego Hiacynta poświęcić wyrosły z jego krwi kwiat, którego płatki miały być kształtu zastygłych łez Apolla wylanych nad ciałem kochanka.
Tak, podług greckiej mitologii, powstał kwiat, wokół którego osnuta jest wonna opowieść MCDI.

Szypr hiacyntowy

Po Chypre Palatin spodziewałam się bardzo wiele. Zupełnie mi jeszcze nieznana, ekskluzywna marka MCDI, Bertrand Duchaufour w roli twórcy zapachu szyprowego, o bogatych, wielce obiecujących nutach, słowem, zapowiadała się świetna olfaktoryczna przygoda. Rzeczywistość na moim nadgarstku jednak okazała się zgoła inna niż moje wyobrażenia.

Na pierwsze wrażenie składa się pocięty aldehydami, rozumiany po amerykańsku szypr: begramota, labdanum, mech dębowy i paczula rozsnuwają się od razu, jak wachlarz układając się w dobrze znany cypryjski krajobraz, w ciepło, ziemistość, szorstkość kory. I w ten sielski, idylliczny pejzaż wprost z krainy mitów pięknie wkomponowuje się intensywny hiacynt, pudrowy a jednocześnie tłustawy, czułostkowy i egzaltowany.

Aldehydową ostrość łagodzi nieco balsamiczne, zielone galbanum zmiękczone łagodnym, kremowym akordem owocowym. W tej fazie życia zapach układa się bardzo klasycznie, wydaje się być stylizowany na retro- szypr, pachnidło mocne, bezkompromisowe, istny hołd dla dawnych epok perfumiarstwa.
Po jakimś czasie zapach łagodnieje, rozpływa się w miękkim, świetlistym białokwiatowym akordzie poprzetykanym mocno mydlanym piżmem. Lawenda w stereotypowo męskim wydaniu fougere, sztywna, jakby nakrochmalona, chłodna niczym logiczny i racjonalny Apollo studzi emocje hiacynta ukrywając go w swym bladym cieniu.
Im dłuższe trwanie zapachu na skórze tym szybciej dryfuje on z kierunku "vintage" na azymut "modern". Szyprowość wygładza się, rozpowietrza się i cichnie bez protestów schodząc do olfaktorycznego tła. Na pierwszym planie natomiast dzieją się rzeczy arcyciekawe: pojawia się nuta przypominająca woń mokrej wełny, wilgotnego, góralskiego swetra, echa surowej, chemicznie doprawionej skóry oraz leśne żywice, lepkie, gęste, spływające z okaleczonych iglastych drzew tundry, zamarznięte na kość w lodowatym powietrzu. 
Finisz zapachu, wysłodzony ciemną wanilią, to triumfalny powrót hiacynta z otchłani Hadesu. Teraz jest dojrzalszy, porzucił pudrową egzaltację na rzecz mydlanej mieszczańskiej stateczności, rozsnuwa się na nowoczesnym, ledwie rozpoznawalnym szyprze dumnie, przekonany o własnej nieśmiertelności.


Ilustrację pierwszą pożyczyłam z http://fr.123rf.com/photo_6648020_jacinthe-bleu-sur-fond-noir.html
Ilustracja druga to obraz Śmierć Hiacynta pędzla Aleksandra Kiseleva