Tom Ford Private Blend: Tuscan Leather

Wódka, sok malinowy, sos Tabasco składają się na jeden z najpopularniejszych i najbardziej zwodniczych shotów. Wychylany jednym haustem drink serwuje pijącemu najpierw ostry smak wódki, następnie pikantność sosu tabasco by na koniec złagodzić doznania słodyczą gęstego soku. Pewnie nie muszę pisać o jakim napitku mowa.

Naćpany wściekły pies.

Olfaktoryczną ilustracją Wściekłego Psa jest dla mnie właśnie Tuscan Leather. Mad Dog według Toma Forda jest jednak jeszcze bardziej wściekły niż bestia, którą można zamówić w każdym pubie. Zapach wódki zatrzymuje się w połowie drogi między aromatem normalnego spożywczego alkoholu a wonią wysokooktanowej benzyny, czystej, tęczującej słodkim zatężonym malinowym syropem, żółcią gorzkiego szafranu i ciemnym, animalnym oudem.

Otwarcie Tuscan Leather działa tak jak zadziałałoby kilka wściekłych psów wypitych, jeden po drugim, na pusty żołądek. Choć w ustach pozostaje podbita pikantnością słodycz trzewia zdają się kurczyć w bolesnym proteście; ciało ogarnia błogie ciepło, które nader łatwo zmienić się może w dezorientację i mdlącą słabość.

Petrochemiczny, dziwaczny akord o którym trudno jest orzec jednoznacznie czy jest przyjemny czy przykry, rozwarstwia powoli się na fazę gęstą, zawiesistą niczym smar, brudzącą dłonie i wżerającą się w ciało upojnym zapachem malin oraz lotną, parującą, nieuchwytną, zahaczającą o świetlistą, lekko indolową, jasną kwiatowość. 

I w końcu spomiędzy tych chemicznych, drażniących powonienie frakcji wyłania się skóra. Na początku unurzana jest w rozpuszczalnikach, garbnikach, farbach, słowem, we wszystkim tym co syntetyczne, chemiczne, duszące i niezbędne by żywy, ociekający krwią ochłap zwierzęcej tkanki przekształcić w elegancki wyrób galanteryjny ale schnie powoli w towarzystwie krystalicznego, chłodnego olibanum. Wygładza się nieśpiesznie, twardnieje, nabiera eleganckiego blasku nie tracąc jednocześnie surowości- tak oto powstaje wonna reprezentacja luksusowego portfela.

Uszyty z najlepszej licowanej skóry portfel, niewątpliwie męski, nie zatracił jeszcze woni właściwej nowej galanterii ale coś cielisto- ambrowego w jego zapachu sugeruje, że jest już używany. Miękki, ewoluujący w kierunku mrocznej dymności oud oraz chłodny, niepokojąco syntetyczny i jasny akord nasuwają mi myśl, że w którejś z rozlicznych kieszonek eleganckiego portfela ukryta jest działka amfetaminy. Jej zimna, biała, krystaliczna woń zamknięta w strunowym woreczku wydostała się i nasączyła skórę gorzkawą, powodującą nagły wyrzut adrenaliny do krwi i drażniącą nerwy wonią.

U zmierzchu zapach wysładza się i ogrzewa. Akord skórzany traci impet i ostrość rozpływając się do aksamitnego zamszu o temperaturze ciała ułożonego na suchej, drzewnej bazie. Gryzące, chemiczne wonie wytracają kontury i rozwiewają się z wolna w oudowej, ciemnej dymności wydaje się jednak, że parując z nadgarstków i szyi otumaniły mózg równie skutecznie jak uczynić by to mogły stymulanty, alkohol, rozpuszczalniki i kleje wdychane w owiniętych dookoła głowy foliowych workach.
Tuscan Leather idzie do głowy, oszołamia i odbiera pewność krokom. 


Ilustrację pierwszą pozyczyłam od: http://www.tc.ciechanow.pl/aktualnosc-10160-pies_zaatakowal_wlasciciela.html
Pięknie irydującą benzynę mżna znaleźć na 
trzeci obrazek zaś pochodzi z http://www.domino-promotion.pl/wp-content/uploads/2012/05/Samsonite-RAYO.jpg