Montale: Black Musk

Imię, które nadał Pierre Montale swemu nowemu dziełu jest nieco mylące. W Black Musk piżma jest bowiem niewiele, dużo jest natomiast oudu, w takim wcieleniu, w jakim najczęściej pojawia się on w siermiężnych aluminiowych flakonach marki- lizolowego, aseptycznego, statycznego. Zimnego, niemal lodowatego, przywodzącego na myśl styczniową noc gdy zwiastujący bezsenność księżyc w pełni omiata bladym, chłodnym światłem pokryte grubym kożuchem śniegu pola. Blask odbija się od iskrzącej, nieskalanej ludzką stopą białości znaczonej tylko przez krzyżujące się zwierzęce tropy. Gdzieś z dali dobiega tęskne wycie. Po chwili do samotnego zawodzącego głosu dołączają kolejne... 

Pieśń Wilka

W lodowatym powietrzu wycie wilczego chóru niesie się na wiele kilometrów. Pełen żałości skowyt przechodzący w jękliwą pieśń przenika, jak mróz, do szpiku kości, dusza zaś rezonuje nagłą tęsknotą za przestrzenią nieograniczoną murami i zaułkami, za wolnością, za zimnym powietrzem wciąganym łakomie do płuc podczas długiej, niezmordowanej pogoni za zdobyczą, za zmęczeniem i uporem parującym z futra, za słodkim smakiem świeżej krwi.
W otwarciu prym wiodą nuty przyprawowe. Szorstki, czarny pieprz oraz intensywny aromat świeżo otartej gałki muszkatołowej nie ogrzewają medycznego, oszronionego agaru lecz wydobywają z niego metaliczny, lśniący, słonawy aspekt wonnego widma. Pierwsze wrażenie czynione przez Black Musk to czystość, biel, księżycowy chłód i zimowa pustka.  
A po chwili pojawia się sierść. Piżmo, pewnie roślinne lecz i tak brudne, spocone, niepokojąco fizjologiczne złożone z ciepłą nutą skóry przywodzi na myśl futro dzikiego zwierzęcia, skołtunioną sierść z grubym puchowym podszyciem, zlepioną w kłaki przez łój, pot i brud, nigdy nie czesaną, parującą zwierzęcym ciepłem, witalnością i dzikością.
To wilk, jeszcze zziajany po wyczerpującej pogoni za zwierzyną, rozlana na śniegu ciepła krew drażni jego zmysły, głód splata się z euforią odrzuca więc łeb i z ekscytacji poczyna wyć. Emocje znajdują ujście w dźwięku, nieokiełznanym, pierwotnym; jego wycie to śpiew wyostrzonych zmysłów i zmęczonych mięśni, triumfu i zapowiedzi błogiej sytości.

Oud z wolna traci agresywność, wycisza się pozwalając by naprzód wysforowały się miękkie nuty drewna. Najedzony wilk zwija się w kłębek i zasypia dzieląc ciepło z  ciałami swych krewniaków. Ogrzewa się od niego i piżmo Black Musk stopniowo redukując się do samej puchatości, grubej jak zimowe wilcze futro.

Technicznie rzecz ujmując Black Musk to perfumy zatrzymane w połowie drogi między Dark Aoud i Amber&Spices. Mimo podobieństwa nut według mnie zapachy te zdecydowanie różni klimat: wolna od technicznej medyczności Dark Aoud i katatonicznego wyobcowania Amber&Spices Black Musk jest pieśnią dziką i nieokiełznaną, zdolną porwać ducha tęskniącego do wolności zimnych, księżycowych nocy. 


Zdjęcie pierwsze można znaleźć na blogu http://magicznanocroznosci.blogspot.com/
drugie pochodzi z http://www.livingwithwolves.org/
trzecie zaś znalazłam na http://www.treehugger.com/natural-sciences/wolves-can-help-restore-ecosystems.html