J'Ose Jose Eisenberg

Marshall McLuhan twierdził, że reklama jest najwspanialszą formą sztuki XX wieku. Nie mogę zgodzić się z tym twierdzeniem mimo wielkiego szacunku dla tez McLuhana i jego samego jako naukowca i wizjonera, upieram się, że sztuka istnieje w oderwaniu od rynku i konsumpcji. Niemniej nie mogę nie zauważyć, że to co dzieje się między dziełem a produktem coraz częściej przybiera naprawdę wyrafinowaną formę będącą czymś więcej niż prostą i oczywistą zachętą do wydania pieniędzy na konkretne dobro. Świetnym na to przykładem jest spot reklamowy Campari sprzed paru lat. O, ten:

Spot ten dzięki swojej zmysłowości, niedookreśloności, zabawie konstruktem płci i gender, niepokojącemu klimatowi mogłaby równie dobrze reklamować jeden z moich ulubionych zapachów.

Zapach Orlando/Orlandy.

Słyszeliście kiedyś, że nie wolno zasypiać na świeżym sianie? Po wsiach krąży miejska... to znaczy wiejska legenda, że z takiej drzemki można się nie obudzić. Ile w tym prawdy nie wiem, wiem natomiast na pewno, że świeże siano odurza, upaja i oszałamia. J'Ose jest właśnie taki, pachnie odurzeniem, ciężkim i długim snem na sianie pełnym ziół i lawendy. 

Z pogranicza sennej mary i rozmarzonej jawy, z odurzenia ciężką wonią świeżego siana wyśnić się mógł Orlando Wirginii Woolf. Mężczyzna- dandys z epoki elżbietańskiej, który przekraczając granice płci i czasu zamienił się w kobietę- damę prowadzącą salon dla pisarzy w epoce wiktoriańskiej; ta wiecznie młoda, androgeniczna, niepodlegająca prawidłom przemijania istota to dla mnie ucieleśnienie J'Ose.

To pachnidło łączy przeciwności, utrzymuje równowagę pomiędzy dwoma biegunami. Chłodna, sucha lawenda z otwarcia towarzyszy kremowej kawie; orzeźwiająca mięta brzmi obok ciepłej żywicy, gorzko-ziołowy szorstki i drapiący rozmaryn układa się na skórze z miękką, upajającą wonią siana;  męskość trwa obok kobiecości, nuty przenikają się wzajemnie i płynnie przechodzą w siebie nawzajem nie ma tutaj jednak żadnego mieszania się akordów, zapach jest przestrzenną pajęczyną zapachowych tropów i woni a nie splątanym kłębkiem czy stopioną woskową kulą.

J'Ose otwiera się po męsku, wytrawnie i z deka kolońsko. Jasna woń cytryny, bardziej świeżo wyciśniętego cytrynowego soku niż skórki i listki świeżej mięty wygładzają i studzą drapiącą i szorstką nutę gorzkich ziół, szybko jednak znikają ustępując miejsca suchej, kruszącej się w palcach lawendzie i oszałamiającej woni siana. Dandys J'Ose nie jest teraz ani mężczyzną ani kobietą, pierwiastki męskie i żeńskie przenikają się w nim tworząc pociągającą androgeniczność. Suche, gorzko- pyliste, szorstkie roślinne nuty skontrastowane są jedwabistym, świeżo zaparzonym espresso dosłodzonym trzcinowym cukrem. Zapach mięknie, staje się leniwy, sam od siebie ciężki i ciężki od słodkawej żywicy, jakby dopiero wybudził się z długiego snu, jakby obok, na narkotycznym sianie spało zmęczone jeszcze jedno, pożądane ciało, jakby zmysłowa powolność niedawnej fizycznej miłości wciąż jeszcze obezwładniała członki i mąciła myśli. 

J'Ose wciąż zwodzi, intryguje, drażni. Jest erotyczny ale daleki od jednoznaczności, niepokojący, męsko- kobiecy ale z pewnością nie uniseksualny. Zaciera granicę między płciami, bawi się konstruktami, wyobrażeniami, stereotypami, wabi zakazanym owocem własnych pikantnych fantazji, jest deko perwersyjny, wyzywający jak kobieta z cygarem w ustach reklamująca pachnidło Eisenberga. Dla mnie zdjęcie to jest tak samo celnym przekazem reklamowym co spot reklamowy, od którego zaczęłam tą opowieść. Opowiada o tym samym, co film zachęcający do oblewania się (i do picia ) Campari- o transgresji, o pokusie odrzucenia jednoznaczności ról i postaw, o afirmacji seksualności poza granicami płci.

J'Ose to dla mnie zapach niezwykły, urodziwy zupełnie nie podług klasycznego kanonu piękna, niepokojący, zmysłowy jak niski, zachrypnięty głos kobiety- a może męski? suchy i drażniący nerwy.

Ilustracja pierwsza to Tilda Swinton jako Orlando/Orlanda

Ilustracja druga to reklama perfum.