Pierre Balmain: Ebéne

Dzisiejsza opowieść będzie nieco nietypowa dotyczyć bowiem będzie zapachu, w który nie układa się na mnie dobrze. Jest interesujący lecz nie na tyle bym chciała go nosić lub choćby pisać o nim przywołując jego ducha z wonnego limbo, w które został zesłany wiele lat temu gdy producent zadecydował o wycofaniu pachnidła ze sprzedaży. Wolę więc opisać jak niezwykle i pięknie Ebéne rozwija się na męskiej skórze, jaką opowieść snuje.

Otwiera się tak:

Quia nominor leo*

Ryk lwa słyszalny jest nawet z odległości pięciu kilometrów, otwarcie Hebanu jest podobnie bezkompromisowe, donośne, potężne, basowe. Trafia do mózgu nie przez nos ale od nasady ścierpniętych kości, przez wszystkie postawione dęba włoski na ciele. Chłodna, orzeźwiająca mięta gnieciona z ostrymi, pełnymi lotnych olejków liśćmi i geranium doprawiona gwiaździstym anyżem z cierpkimi aldehydami użytymi w ilości na jaką nie poważyłby się żaden perfumiarz współcześnie sprawia, że dreszcz przebiega wzdłuż kręgosłupa i rozpływa się w lędźwiach głuchym odczuciem grozy, fizjologiczny kumin owiewa ciepłym, słodkawym oddechem dzikiego, drapieżnego zwierzęcia. Misternie spleciony z bazylii, bylicy i tymianku wilgotny, ostry akord ziołowy przenika się z nieco kolońsko podanymi cytrusami, suchymi, wyprażonymi w słońcu sawanny. Ebéne ryczy aldehydową mocą i goryczą ziół a później cichnie nagle jakby ryk urwał się wpół oddechu i zmienił się w gardłowe, pozbawione złości pomrukiwanie sennego, wielkiego kota.

Zapach rozwarstwia się tworząc dwie olfaktoryczne płaszczyzny odrębne choć ściśle do siebie przylegające i reagujące na siebie, jak olej w naczyniu z wodą. Jedna warstwa zapachu jest płowa i miękka jak kocie futro, ciepła od wytrawionego słońcem, pylistego cynamonu, lekko waniliowa od puchatej tonki. Druga, twarda i sprężysta jak mięśnie ukryte pod obrosłą futrem skórą, drzewna, chłodna od wciąż wyczuwalnego anyżu, połyskliwie czarna jak tytułowy heban na początku zaznaczona ostrym konturem z czasem rozpływa się w przyprawowej, rozleniwionej senności. 

Lew zapada w dżemkę. Gdzieś w tle plącze się ledwo zarysowany akord kwiatowy dociążony paczulową, kakaową suchością. Napięcie lżeje, poczucie zagrożenia tonie w lepkiej gnuśności upalnego popołudnia. Wygrzane słońcem futro pachnie dzikością i wolnością: skórzastym i fizjologicznym labdanum, świeżą skórą, cywetem, miękkim, nieoczyszczonym piżmem.

Miękka jak dotyk kociej łapy ambra, krztyna niepalonego olibanum i oleisty dębowy mech składają się na bazę, ciepłą, przyjazną, gęstą ale nieustannie obecny, ostry akord fizjologiczno- animalny przypomina, że Heban nigdy nie będzie figlarnym i łagodnym domowym kotkiem. To drapieżnik, teraz śpiący i niegroźny ale w jednej chwili zdolny obnażyć zęby i wyciągnąć pazury. I wydać z siebie mrożący krew w żyłach aldehydowo- ziołowy ryk.

Ebéne, mój równolatek obudził we mnie tęsknotę za dawnymi sposobami składania zapachów, za woniami ostrymi, intensywnymi, dosadnymi. Podobno perfumy te mają wrócić na rynek. Zastanawiam się czy Balmain zdecyduje się pozostawić kompozycję niezmieniony czy też uwspółcześni go, wygładzi, przytnie pazury, uczesze futro i powyrywa lwu zęby.
Aby nie.

* Ponieważ zowę się lwem, cytat z Bajek Fedrusa

Pierwsze dwie ilustracje pochodzą z fantastycznego bloga http://wblionslog.blogspot.com
Trzecią zaś pożyczyłam od Briana Millera, fotografa (nie tylko) afrykańskiej przyrody. Więcej jego zdjęć można znaleźć na: http://brianmillerphoto.com