Montale: Kabul Aoud

Choć Kabul Aoud pojawił się u mnie zaledwie trzy dni temu to już udało mu się zawładnąć moją wyobraźnią. Dowiedziawszy się, że dom perfumeryjny Pierra Montale stworzył inspirowany stolicą Afganistanu zapach, przez jednych porównywany do Black Afgano przez innych zaś do Dark Aoud, oczywiście natychmiast zapragnęłam go poznać i zapału mojego nie studziło nawet to, że Kabul Aoud w regularnej sprzedaży dostępny jest tylko w krajach arabskich, Stanach Zjednoczonych i, chyba, we Francji. Dzięki nieocenionemu Jaroslavowi (dziękuję!), dla którego w materii perfum nie ma rzeczy niemożliwych kilka kropel Kabulskiego Oudu trafiło w moje spragnione nowości ręce, wraz z całą garścią innych wonnych cudów. 
Spodziewałam się pachnidła nieco podobnego w klimacie do Burqua od SoOud i tym razem intuicja mnie nie zwiodła. Tyle że Kabul Aoud jest o wiele, wiele piękniejsze.

Czerń w czerni

Oficjalne nuty głoszą, że Kabul Aoud to mariaż kawy, drewien i oudu. Cóż zatem mam począć skoro ja czuję głownie niewymienione kadzidło?

Czarne, przeżarte przez ogień, kruche jak zastygła lawa splata się w otwarciu z dymnosłodką wonią karmelizowanych ziaren kawy palonych na kolor węgla. Zapach wydobywszy się z atomizera nie uderza swoją mocą jak większość pachnideł Montale a napiera na zmysły, pręży się po kociemu sadowiąc się na ciele i stopniowo nabierając mocy. Wędzony w dymie tymianek, ziołowy a jednocześnie smolisty, niemal skórzasty ciągnie za sobą smugę zaskakująco pięknego agaru. Znane mi dotąd osnute wokół oudu perfumy Pierra Montale eksplorują albo jego lizolowe i ostre albo zimne, techniczne oblicze. Agarowa żywica w Kabul Aoud tymczasem jest poetycko wręcz miękka, leniwa jakby rozmarzona, zadumana i zapatrzona w ciemność pełną gorzkiego dymu tlących się ziaren kawy i palonego, balsamicznego cukru.

Na drugim olfaktorycznym planie zaś rozwijają drapieżne kwiaty. Odurzający, narkotyczny pudrowy zapach ukryty na dnie kielichów z nasiąkłych ciemnością płatków wabi otumanione owady, senne ogromne muchy, lśniące metalicznie żuki wywabione przez  mrok. Niepokojąco giętkie, po zwierzęcemu ruchliwe czarne łodygi chwieją się czujnie a łakome kielichy zdają się węszyć za zdobyczą lub nasłuchiwać cichego chrobotu odnóży potencjalnej ofiary.

To przyczajone, ukryte napięcie, dziwaczna, niemal perwersyjna nienaturalność kryje się za spokojnym, wyciszonym oudem, wspinającym się ku górze dzięki rusztowaniu ze kremowego i słodkiego, gwaiakowego drewna. Agar potężnieje cicho jak wzbierająca fala, przypomina gęsty, skłębiony mrok z My Oud, nieruchomy, mroczny i groźny.

I tak pod panowaniem potężnego jak tsunami oudu trwa pachnidło z dalekiego Afganistanu długie godziny, dopiero o zmierzchu wzbogacając się o skórzaste, cieliste niemal labdanum. Ciepła zwierzęca balsamiczność i z agaru wydobywa animalny aspekt widma, zapach matowieje, puszy się i przypominać poczyna fakturą grube i jedwabiście miękkie kocie futro.
Oczywiście to czarny kot. W ciemnym od dymnego oudu, obudowanym cienistą paczulą pokoju. I nieważne że wcale go tam nie ma.
Bo i tak jest piękny.

Ilustrację pierwszą znalazłam na www.ivsky.com
Ilustracja druga pochodzi z bloga Gulomora: http://gulmor.blogspot.comIlustrację trzecią pożyczyłam z : http://www.portadas.biz/view/1218/gato-negro.html