Houbigant: Orangers en Fleurs; Armani Prive: Ambre Soie; Serge Lutens: Santal Majuscule

Testowanie perfum bywa niebezpieczne. Większość pachnideł to, co prawda, byty mniej lub bardziej przyjazne i raczej nieszkodliwe, co najwyżej czasami nie chcą się spoufalać i odstają od skóry. Niekiedy trzeba wielokrotnych testów by wybredny zapach zdołał się przekonać do tego, kto chce go nosić, by zechciał się rozwinąć i zapachnieć całym swym bogactwem i pięknem. Są jednak i perfumy, które od pierwszego naciśnięcia atomizera i pierwszych kropel wręcz wtulają się w ciało i jego naturalną woń, zachwycają . 
Ale zdarzają się i zapachy agresywne, takie które ścinają z nóg, duszą, wwiercają się w mózg, kaleczą receptory węchowe albo robią dziury w węchomózgowiu. Lub też krzywdzą na inne, często bardzo wyrafinowane sposoby. Jak te trzy, o których zaraz opowiem.

Boa- dusiciel

Naprawdę nie wiem co takiego zrobiłam domowi perfumeryjnemu Houbigant, że swoją najnowszą kreacją Orangers en Fleurs postanowił mnie udusić. Nie mam nic przeciw zapachom stricte kwiatowym choć nieczęsto zachwycają mnie pachnidła należące do tej grupy. Ale zapewniam, to jeszcze nie powód by szczuć mnie kwiatowym boa dusicielem, który, pchany morderczym instynktem, owija się wokół klatki piersiowej i szyi pozornie miękkim, jakby stworzonym z samych płatków kwiatów, pozbawionym kości ciepłym, gładkim ciałem które nagle zaciska się, twardnieje jak stalowa lina, wyciska z piersi oddech a z oczu łzy.

Jest coś erotycznego w tym wężowym uścisku. Sploty pozbawionego włosów ciała pulsują, leniwa gadzia krew przyśpiesza gnana wizją perwersyjnej uczty. Pudrowy, przeraźliwie jasny kwiat pomarańczy czysty aż do mdłości, podrasowany gładkim, zatrącającym indolem jaśminem wdziera się pyliście w płuca, osiada na gąbczastej tkance i ciąży na piersi. I zamiera powoli, olejki parują, wtracają intensywność, dusiciel owinąwszy się wokół ofiary nieruchomieje pozwalając jej wierzyć, że najgorsze już za nią, że jeszcze zdoła ocalić życie. Próżne nadzieje. Gdy tylko osłabnie nasza czujność Orangers en Fleurs ponawia atak sięgając po broń ostateczną- po zabójczą tuberozę. Tuberozę bezkompromisową, pudrową, ekspresyjną, niemal animalną, której dławiąca część wonnego widma została dodatkowo wyeksponowana dzięki dusznemu, gęstemu olejkowi ylang-ylang.

Dusiciel nie puści póki z ofiary nie ujdzie ostatni dech. Kwiatowa pudrowość, z pozoru niewinna i bezgrzeszna, biała jak pióro z anielskiego skrzydła w bliskim spotkaniu wykazuje się morderczą konsekwencją i skutecznością. A gdy nieszczęśnik uduszon ducha już całkiem wyzionie zapach lżeje, rozpływa się pozostawiając po sobie cedrowy, delikatny powidok.

Champion ringu

Ambra Jedwabna to zapach podstępny i morderczy. Za niewinną, sugerującą miękkość i subtelność nazwą ukrywa się bokser wagi ciężkiej, silny ale i zwinny, szybki. Atakuje zaś nie prawym sierpowym jak to bokserzy mają w zwyczaju- ale anyżem. Na nic zwody i uniki, pierwsze uderzenie zapachu wprost rozbija mi nos, oszałamia i ogłupia, w głowie poczyna mi się kręcić i mam ochotę zrejterować z ringu.

Nokautujący, zbijający z nóg anyż ułożony na słodkawej lukrecji tymczasem, pełen werwy, podskakuje na ringu wyraźnie rad ze swego mocnego wejścia. Kibicują mu entuzjastycznie inne przyprawy: wytrawny cynamon, jedwabisty i pylisty jednocześnie imbir, twarde, korzenne goździki. Mnie nie kibicuje nikt ale nie zwykłam oddawać walk walkowerem wącham więc dalej. Do zapachu wkrada się coś chłodnego i oleistego zarazem, może to odrobina mentolu albo olejku eukaliptusowego, która studzi zapał gorącokrwistego i pełnego bojowego ducha anyżu, strofuje go ostro i za ucho ściąga z ringu, w końcu stawia do kąta.

I zaczyna teraz być naprawdę przyjemnie choć kameralnie zapach bowiem pozbawiony potęgi gwiaździstego championa cichnie i nieśmiało chowa się w rękaw swetra. Pojawia się tytułowa ambra, wytrawna, lekko słona, pełna powietrza i wiatru, nieco podobna do tej ze Scent Intense, piękna. I cienista, miękka paczula, wilgotna a zarazem nieco dymna. Finisz zapachu trwa i trwa wtulony w skórę a im jest bardziej rozrzedzony powietrzem tym jest piękniejszy i tym bardziej przypomina wspomniane Scent Intense. Ja więc pozostanę przy zapachu od CoSTUME NATIONAL ten bowiem piękny jest od pierwszych akordów nie zmuszając mnie do stawania do walki z naćpanym adrenaliną anyżowym bokserem.

Sandałowiec wagi ciężkiej

Sandałowiec w Santal Majuscule jest tłusty, ciężki i dosadny. Dosadny tak dalece, że w pierwszym oddechu tym pachnidłem poczułam się tak, jakby ktoś zdzielił mnie po głowie deską ze starannie oheblowanego sandałowego drewna. Gęsty olejek różany dodaje otwarciu stateczności a odbiera wdzięk, pachnidło mości się na skórze z gracją słonia po obfitym obiedzie, osiada na nadgarstku zadyszane, zmęczone własnym ciężarem, oleiste.

Na granicy wrażliwości mojego powonienia smuży się subtelny akord przyprawowy, dziwnie odstający od masywnego, przysadzistego otwarcia. Zdaje się że to cynamon, prawdopodobnie w owocowym towarzystwie, może mandarynki, pomarańczy, brzoskwini?

Otwarcie, zawiesiste i trudne jest jednak niczym wobec pantagrueliczności kolejnej fazy zapachu kiedy to na scenę wkracza miód, żywcem wzięty z Miel de Bois, ulepnie słodki, gulowaty, sztuczny. Połączenie miodowej lepkości i mocy z delikatną owocowością przywiodło mi na myśl tureckie tradycyjne słodycze, których kosztowałam podczas pobytu w Stambule.

Owocowe, bardzo słodkie, ciągliwe żele z zatopionymi w środku orzechami, chałwa, bakalawa, scukrzone galaretki w mączce ze strąków chleba świętojańskiego, wszystko pyszne przy pierwszym kęsie a wywołujące mdłości i odruch womitalny przy każdym kolejnym.

Po jakimś czasie miód w Santal Majuscule robi się podejrzanie fizjologiczny i kwaśny przy czym zapach nie traci zarazem swego orientalnego, drzewnego charakteru. Na wizażowym forum perfumeryjnym Parabelka napisała, że Lutens ten pachnie jak trociny posikane przez chomika. Ja dopowiedziałabym, że trociny te to wióry drewna sandałowego a chomik cierpi na cukromocz- co do reszty- pełna zgoda. 


Zdjęcie pierwsze pochodzi zhttp://about.betsson.com/pl/amerykanie-maja-juz-dosc-braci/
drugie pożyczyłam od http://www.terrarium.com.pl/forum/archiwum/read.php?f=12&i=24480&t=24480&v=f
Zdjęcie trzecie zaś, stoisko ze słodyczami na istambulskim Krytym Bazarze jest mojego autorstwa