Undergreen Black; Serge Lutens Miel de Bois; Illamasqua Freak

Dni temu kilka odebrałam z Poczty pakiet próbek od Poli (dziękuję!). Prócz zapachów znanych mi i lubianych; takich, z którymi znajomość chciałam sobie odświeżyć lub po prostu zachomikować cenne krople zjawiły się u mnie i nowości, pachnidła, które dopiero co pojawiły się na rynku i takie, których nie znałam mimo że są dostępne już od dłuższego czasu. Z niektórymi z nich wiązałam duże nadzieje- i gdy tylko zaaplikowałam zapachy na skórę pojęłam błyskawicznie, w nieprzyjemny raczej sposób, że moje nadzieje i wyobrażenia oparte na lekturach recenzji i spisów nut nijak się mają do tego, co właśnie raportują mi receptory węchowe.
Uprzedzam, dziś będę krytykować i narzekać.

Bliskie spotkania trzeciego stopnia

Przepychacz

Black zapragnęłam poznać po fenomenalnej recenzji Sabbath. Spis nut ostrzegał, że nie są to perfumy dla mnie, oud w składzie nie wróżył dobrze ale moja wyobraźnia rozkręcona obietnicą dziwności, osobności, nienormalności zażądała spotkania z tym pachnidłem, wbrew rozsądkowi, zaraz, teraz, jak najszybciej. Korzystając z okazji wymiany z Polą uczyniłam więc zadość imperatywnej fantazji zapominając, że ostrzegany winien się mieć na baczności. No i dostałam po nosie.

Na mojej skórze, dla mojego nosa Black to także zapach gumy, nawet czarnej, ale bynajmniej nie jest to niepokojąca wonio-obecność odzianego w lateksowy kostium człowieka zanurzonego w głębokich ciemnościach. Black pachnie na mnie o wiele bardziej swojsko, przedmiotem, który pamiętam ze wczesnego dzieciństwa. O, takim:

Taki przepychacz sanitarny był narzędziem pierwszej potrzeby w moim domu rodzinnym, gospodarstwie, w którym przez większość czasu rezydowały wyłącznie dwie przedstawicielki płci żeńskiej- moja Mama i ja. W naszej łazience pełno było włosów, drobnych elementów złośliwie wpadających do odpływu, kociej sierści usuwanej podczas prania, rozerwanych koralików i wszystkich innych przedmiotów będących źródłem zarobku dla hydraulików a utrapieniem dla nieobeznanych z tajemnicami rur i kolanek rodzin marynarzy. Już jako mała dziewczynka nauczyłam się więc operować przepychaczem i do dziś świetnie pamiętam jego zapach. Woń drewnianej, wyślizganej od częstego używania rączki mieszała się z syntetycznym aromatem starej, zetlałej i zleżałej gumy, spękanej od częstego kontaktu z wilgocią i chemią gospodarczą, nieco kwaśnej, nasiąkłej niezbyt czystą wonią treści rur.
Nie czuję w Black żadnych nut, żadnego oud'u, kawy, kadzidła, przypraw, nic, tylko ten przepychacz. Zaaplikowawszy perfumy na skórę niemal usłyszałam charakterystyczne "glup, glup, glup" i poczułam zjedzony jakiś czas wcześniej obiad niebezpiecznie blisko przełyku. Więcej testów nie przewiduję.

Z Archiwum X

Miel do Bois to senny koszmar smakosza miodu, Kubusia Puchatka. I mój koszmar, na dodatek przeżyty na jawie. A przecież miał to być mój zapach! Ciepły, płynny miód z woskiem, ultranaturalistyczny, jak wyczytywałam w recenzjach, ułożony na suchych, głębokich nutach drzewnych. Już w samym opisie można się zakochać. Tymczasem lutensowski Miel de Bois otwiera się intensywnie i z mocą wonią kociej uryny. Mocno dosłodzonej, możliwe, że miodem- choć ja stawiałabym raczej na stężony miód sztuczny, używany do aromatyzowania marnej jakości cukiernianych pierników. W zapach wkrada się coś zjadliwie syntetycznego, coś, co przegryza się nawet przez urynalną kwaśność. Jest śliskie, tłustawe, twarde, przeźroczystą, lśniącą warstwą okrywa migoczące gdzieś w wonnym tle piękne, wytrawne nuty drzewne i odsyła je do zapachowego niebytu. Z czasem pachnidło wysładza się jeszcze bardziej, trzeszczy z zębach i drapie w gardle jadowitą, wykrystalizowaną słodyczą i męczy niemiłosiernie bo trwałość ma nie do zdarcia a projekcję potężną. Nie wiem czy istnieją na ziemi pszczoły zdolne wyprodukować tak szalony miód, potężny, intensywny, urynalno-plastikowy. Obstawiam, że Miel de Bois to produkt zmutowanych pszczół- zabójców, tych, przed którymi uciekali w którymś odcinku Z Archiwum X Moulder i Scully. Pamięta jeszcze ktoś z Was ten serial? Rząd amerykański kierowany przez kosmitów (albo coś takiego) zmodyfikował genetycznie jakiś gatunek pszczół tworząc owady, których ukąszenie czyniło z ludzi bezwolne zombie (albo coś takiego). Serial ten kręcony był wiele lat temu, 

od tamtego czasu technologia poszła naprzód, teraz nie trzeba pszczelego jadu by zmienić się w zombie- wystarczy dzień w oparach Miel be Bois.

Emo

Wybryk, anomalia, dziwak... Miało być ekscytująco, fascynująco, drapieżnie,niepokojąco; cykuta co wysłała na tamten świat samego Sokratesa, trująca belladonna, wywarem z której zakraplały sobie oczy dawne elegantki by rozszerzyć źrenice i dodać głębi spojrzeniu, kwiat opium (przebóg! co to?!) w mariażu z mirrą, kadzidłem i oud tworzyć miały mieszankę egzotyczną i pełną emocji, ciemną i mroczną, fascynującą a jednocześnie energetyczną, niebezpieczną, jadowitą. 

Narkotyczną, trującą, hipnotyczną.

Obiecanki, cacanki a Trzem Rybom radość.

Zapach, który po naciśnięciu atomizera osiadł na moim nadgarstku okazał się bardzo intensywny, bardzo kwiatowy i bardzo nudny. Pewną ulgą dla mnie było stwierdzenie absolutnej nieobecności agaru, kwiat opium okazuje się być po prostu makiem, towarzyszy mu świetlisty, mocarny i nieco syntetycznie podrasowany jaśmin, odrobina frezji i bieluń doprawiony krztyną zielonej goryczy bylicy. U podstawy zapachu, zamiast obiecanych żywic i kadzidła tkwi krzepkie syntetyczne, odrobinę mydlane piżmo, ostre i wiercące w nosie. Dopiero po kilku godzinach smużka słodkawego kadzidła przedziera się przez mydlano- kwietne rozgłośne trele ale wyraźnie brakuje jej siły i mocny bo po chwili tonie w ogólnym harmiderze. 

Może jestem niewrażliwa i nie doceniam oryginalności albo ekstrawagancji ale Freak wydają mi się perfumami marnie skomponowanymi, zapach podporządkowano kampanii medialnej tworząc kompozycję przekombinowaną, oryginalną tylko pozornie, na siłę mroczną, dramatyczną, prauwodzicielską a w istocie upiornie kiczowatą. Dzieło Illamasqua to dla mnie olfaktoryczna ilustracja dla estetyki emo, przerysowanej aż do własnej karykatury, groteskowej i, w sumie, śmiesznej, tym bardziej, że w jej obrębie wszelkie poczucie humoru jest surowo zakazane.

Ilustrację pierwszą pożyczyłam http://www.inventnow.org/showroom_html/
Biedny Kubuś pochodzi z http://ryjbuk.pl/kubus-puchatek-261086

Ilustracja przedstawia jakiegoś drugoplanowego boahetra The X Files, który pokąsany przez zmutowane pszczoły zdradza objawy szaleństwa zmętniałymi, pociemniałymi rogówkami (albo coś takiego) Zdjecie pochodzi z http://x-files.wikia.com/wiki/Purity
Kuriozum z stylu emo pożyczyłam z bardzo reprezentatywnego bloga http://xxxnigdyniemownigdyxxx.bloog.pl/wyniki,1,index.html