Poison Christian Dior

"A gdy się zejdą, raz i drugi,

kobieta po przejściach, mężczyzna z przeszłością,

bardzo się męczą, męczą przez czas długi,

co zrobić, co zrobić z tą miłością".

Agnieszka Osiecka

Chciałabym opowiedzieć o zapachu miłości. Ale nie tej miłości pierwszej, naiwnej i sentymentalnej, nie platonicznego zauroczenia, pełnego westchnień i tajemnych schadzek, nie miłości lekkiej jak wiosenna bryza, nie uczucia zastanawiającego się "czy to jest przyjaźń czy to jest kochanie" a o uczuciu, które spada spadająca nagle jak piorun sycylijski. 

Czy te oczy mogą kłamać?

Trucizna to miłość gwałtowna, namiętna, dotykająca dojrzałych być może już ludzi z poukładanymi życiami, które nagle rozpadają się jak domki z kart podczas huraganu.

Pioson to uczucie, którego czepiamy rozpaczliwie, się jak rozbitek pływającej deski; ostanie a często i pierwsza, dokładnie w takim samym stopniu gorzkie jak słodkie. Owładnięci niespodziewaną miłością zdajemy sobie sprawę, że do tej pory trwaliśmy w letargu, żyjąc- nieżyjąc, śniąc i nie czując nic. 
Miłość budzi nas, z wieloletniego czasem odrętwienia, czasem z rezygnacji, zwątpienia, rozpaczy. Budzi i do cna odbiera spokój.
Poison to miłość tak budująca, twórcza jak niszcząca i niebezpieczna. Może być panaceum na każdą chorobę duszy by za chwilę sączyć się jak prawdziwa trucizna do serca, i ranić i zabijać. Otruci, zatruci, odurzeni, zadurzeni, zanurzeni w trującej miłości równie często krzyczymy z rokoszy i szczęścia jak i z bólu, otumanieni, zagubieni, często ukryci pod cynicznymi pozami mężczyzny doświadczonego i kobiety, co zna życie nagle okazujemy się nieskończenie czuli i delikatni, rozczulająco bezbronni wobec potęgi.

Pachnidło to ma fakturę grubego, ciężkiego, mięsistego materiału. Mnogość nut, z których jest uplecione sprawia, że Poison odbierane jest jako zapach bogaty- a czasami nadmiernie bogaty, kakofoniczny. Mnie w tym bogactwie zdaje się być świetnie wyważony i zharmonizowany. Krztyna słodyczy więcej i zapach osunąłby się w banał, odrobinę większy ciężar czyniłby go nieznośnym kilerem, bardziej szorstka baza odebrałaby mu wyrafinowaną elegancję. 

Otwarcie Klasycznej Trucizny to ciemna, wytrawna śliwka, lśniąca głębokim, niemal granatowo-czarnym fioletem, tłusta od dymu, podwędzana z garścią pozbawionych kuchennych konotacji przypraw: ziołowo- pikantnym zielem angielskim, orzeźwiająco- gorzkawymi ziarnami kolendry i odrobiną słodkawego anyżu. Przez to dymne, gęste otwarcie powoli, jak płynny miód przez ściśle uplecioną tkaninę przesączają nuty kwiatowe. Ja czuję przede wszystkim tuberozę upojną, ciężką lekko zwarzoną dymem. 

Towarzyszy jej miodowy, pozbawiony charakterystycznej świetlistości jaśmin, ciemna, nieco oleista róża, pikantny cynamon i smużka dymnego, wytrawnego kadzidła. Baza pachnidła niemal przykleja mi się do skóry, oblepia ją, owija się wokół ciała tworząc wręcz wyczuwalną dotykiem grubą, aksamitną warstwę. Czuję głównie słodkawy opponaks, dymny, odrobinę tylko gorzki wetiwer, bliżej niezidentyfikowaną przez mój nos gładką drzewność zmiękczoną niespożywczą, ciemną wanilią, zapach odrobinę się wysładza, nabiera mocy, jest aksamitny a równocześnie drapiący, esencjonalny jak nalewka czarownicy, ciemny, drapieżny i miękki jak kocie futro jednocześnie.

Poison to zapach zobowiązujący, na bardzo szczególne okazje. Ubierając się w Truciznę ogłaszam moją siłę i słabość jednocześnie, rzucam wyzwanie światu i mężczyźnie.

A mężczyzna co się Trucizny na mnie i we mnie nie obawia pokazuje że ma serce mężne, gotowe do miłości i rozpaczy.

Ilustracja pierwsza to kadr z filmu Co się zdarzyło w Madison County w reżyserii Clinta Eastwooda; ilustracja druga jest kadrem z Ajlawju w reżyserii Marka Koterskiego, oba obrazy opowiadają o pełnych namiętności, pasji i bólu związkach ludzi dojrzałych, zdawałoby się, pogodzonych z losem.