Fam SoOud

Jedną z moich najcięższych życiowych traum są moje własne zęby. Dokuczają mi na rożne, podstępne sposoby niekoniecznie wynikające z zaniedbań czy niechęci do szczoteczki i pasty zmuszając mnie do częstego przesiadywania w stomatologicznych gabinetach. Pewnie zgodzicie się ze mną, że takie przybytki mają swój specyficzny zapach. Diabli wiedzą co się na niego składa, nie są to na pewno wyłącznie wonie środków dezynfekcyjnych, formaldehydu czy krezolu, pracuję w miejscu często zmywanym takowymi, znam ich zapach doskonale i nawet udało mi się go polubić. Woni bijącej z gabinetu zębologa polubić jednak nie potrafię i to nie tylko za sprawą emocjonalnych konotacji. Jest w niej coś odstręczającego, gryzącego, coś, co smakowo przekłada się na piekący tlenek cynku używany jako wypełnienie czasowe. Czasami podejrzewam stomatologów, że w ramach jakiegoś światowego spisku z niewiadomych przyczyn aromatyzują swoje miejsca pracy oudem. To tłumaczyłoby ceny ich usług oraz wyjaśniałoby dlaczego agar jest dla mnie tak trudną nutą.
W pachnącym bohaterze dzisiejszej opowieści odnalazłam oud właśnie w takim, najbrzydszym z możliwych, wcieleń. A nazywa się on całkiem adekwatnie...

Usta.

...choć jak dla mnie bezpośrednie nawiązanie do zębów tuż po głębokiej interwencji stomatologicznej byłoby jeszcze bardziej na miejscu.

Dentystyczny, zimny, aseptyczny i nieco skórzany oud jest wręcz bolesny, dojmujący jak borowanie tuż przy samym nerwie. W Fam podkręcony został jeszcze gorzkim, jasnym szafranem, który, sam w sobie, bardzo miły jest mojemu powonieniu ale w towarzystwie agaru czyni mojemu węchowi same afronty. No, po prostu coś strasznego!
Ten pierwszy akord, przejmujący i lodowaty jest preludium do innego rodzaju tortur. Mniej już traumatogennych ale także przykrych. Bo oto spod agarowej żywicy wyglądać poczyna bardzo pikantna, czerwona papryka doprawiona mnóstwem kosmetycznego pudru i jakąś podejrzaną oleistością a oprawiona w pięknie drzewną, miękką bazę. 

Całość brzmi jakoś sztucznie, gumowo, woskowo, chemicznie, moja rozszalała, silnie skoncentrowana na słowach i pojęciach wyobraźnia nagle doznaje efektu "acha" i wiem już dlaczego usta obrano na imię dla tych perfum. Ta woskowa syntetyczność aromatyzowana olejkiem różanym, tłusta i pudrowa zarazem to woń szminki, kryjącej, silnie napigmentowanej, zakładam, że w kolorze chili... i nieco zjełczałej.

Po pewnym czasie róża traci swoje sztuczne podbicie, pomadka wyciera się lub wsiąka w usta pozostawiając za sobą różaną poświatę, w której zatopione są wciąż intensywne, pikantne, kipiące od kapsaicyny przyprawy. Ta faza trwania zapachu byłaby nawet miła mojemu powonieniu gdyby nie piżmo, z początku zwierzęce, brudne, wysysające różę wręcz erotycznym niepokojem które później zaczyna się, najzwyczajniej w świecie, mydlić gryzącą, silnie zasadową, wżerającą się w śluzówki nosa i oczu pianą.
Brrr!


Zdjęcie pierwsze pożyczyłam z portalu: http://tychydentysta.pl/bez-kategorii/gabinet-stomatologiczny/
Drugie można znaleźć na: http://www.mavavoom.com/category/health-and-relationships/body-and-soul/
Trzecie pochodzi z : http://pamietnikandzi.blox.pl/html