Comme des Garcons, Series 7 Sweet: Wood Coffee

Wyobraźcie sobie zapach unoszący się w miejscu gdzie miele się kawę. Wyobraźcie sobie aromat towarzyszący ręcznemu przebieraniu, suszeniu, oczyszczaniu cennych ziaren ze skórzastych, zielonych łupin a potem prażeniu i mieleniu ich przy użyciu siły mięśni, nie elektryczności. Wyobraźcie sobie starą, postkolonialną palarnię kawy zagubioną gdzieś w kolumbijskiej dżungli, miejsce, gdzie wiek XIX w pogardzie mając kalendarz rozgościł się tak wygodnie, że, choć bardzo już spóźniony, nie zamierza odejść i coraz głębiej wrasta w fundamenty, ludzką mentalność i ziemie, wraz z korzeniami krzewów kawowca.

Kawa na słodko

Moja relacja z kawą jest pogmatwana i trudna. Uwielbiam jej zapach niecierpiąc smaku, codzienną poranną porcję wypijam z duszkiem krzywiąc się w mimowolnym grymasie obrzydzenia później zaś pędem biegnę umyć zęby. Ktoś rozsądny spytać mógłby dlaczego w takim razie katuję się kawą, czy to jakaś forma masochizmu, samoumartwiania się czy może zalecenie zdrowotne.

Nic z tych rzeczy. Pokutuje we mnie nie do końca racjonalne przekonanie, że bez rannej porcji kofeiny nie dojdę do tego stadium przytomności i jasności myśli, które pozwoli mi sprawnie dobrać buty do pary, pamiętać by zmienić bieliznę nocną na odzież dzienną i zamknąć mieszkanie. Krzywię się więc z niesmakiem z uporem godnym lepszej sprawy pijając kawę lecz mój absmak nie przeszkadza mi lubić kawową nutę w perfumach i z zapałem ją tropić. 

Co jednak dość zrozumiałe nad aromat unoszący się z pełnej gorącej, świeżo zaparzonej kawy filiżanki przedkładam woń gładkich, twardych ziaren lub uczynionego z nich chropowatego, ostrego proszku. I taką właśnie kawę znalazłam w Wood Coffee.

Co więcej, Wood Coffee jest najbardziej dosłowna i naturalną kawą jaką znam wyjąwszy tą, którą, wącham co rano zalewając ją w kubku. Na niekorzyść tego zapachu przemawia natomiast fakt, że jest to najbardziej słodka kawa z jaką się zetknęłam- do tej wypijanej nie dodaję wcale cukru z nim bowiem byłaby jeszcze bardziej obrzydliwa. W olfaktorycznych kompozycjach także preferuję gdy zaserwowana jest na wytrawnie Wood Coffee jest tymczasem niemal ulepna od pierwszej do ostatniej nuty. Otwiera się wonią jeszcze gorącej od palenia kawy mielonej przez półnagich, spoconych od żaru ognia i upału mężczyzn. Z wonią miażdżonych ziaren splata się aromat, który lekki, nie łagodzący skwaru dnia wiatr przyniósł z pobliskiego składu kolonialnego. Przechowywane są tam przyprawy z całego świata, popakowane w przewiewne płócienne worki czekają gotowe do transportu za siódme morze. Kandyzowany, pozbawiony zwykłej jasnej i chrupkiej ostrości imbir, pyliste, jasnożółte, jadalne curry, orzeźwiające i gorzkie dzięki dużej ilości kurkumy w mieszance, ciemna wanilia w strąkach wisząca u sufitu na grubych, drewnianych krokwiach, suche owoce kakaowca, zielone ziarna świeżego kardamonu stanowią olfaktoryczne rusztowanie dla mielącej się właśnie mocno palonej kawy.

Któryś z robotników, może ze zmęczenia, może przez pomyłkę zalał z każdym obrotem żarna coraz to drobniejszą, coraz bardziej pylistą kawę słodko- gorzkim lukrecjowym syropem oraz przesypał cukrem. Ciepło szorstkiego proszku topi cukier do brązowo-złotego, ciągliwego karmelu, który lepi kompozycję w zwartą, monolityczną i masywną bryłę przywierającą do ciała, oblepiającą skórę, grzejącą i ciążącą jednocześnie. Wonne kawowe molekuły kapitulują i przywierają do kleistej grudy, wydaje się, że tylko wanilia ma wystarczająco dużo zapachowego impetu by wyrwać się jej grawitacji. Finisz Wood Coffee jest więc nie drzewny i nie kawowy a waniliowy i do złudzenia przypomina ciemną, scukrzoną, syntetyczną wanilię stanowiącą oś Un Bois Vanille Serge'a Lutensa.

Wood Coffee mówię zdecydowanie choć i z pewną przykrością- nie.

Zdjęcie pierwsze pożyczyłam z: http://www.angelfire.com/games2/warpspawn/Ceylon.html

drugie pochodzi z http://nl.123rf.com/photo_15737727_oude-koffiebranderij-machine.html

Ostatnią ilustrację można znależć na http://www.zakwaterowanie-chorwacja.com