Incense Pure Sonoma Scent Studio

Kilka dni temu przybył do mnie dżin. Zamknięty w samplu a nie klasycznie, w lampie, owinięty w bąblową taśmę, spętany okowami zaklęć przez Wizażankę organizującą rozbiórkę flakonu wyglądał niepozornie, ot, sampel jak każdy inny. Magia rozpoczęła się gdy beztrosko nacisnęłam atomizer i uwolniłam dżina z więzów...

Dżin z flakonu.

...wyzwolony dżin dosłownie ryknął na mnie gorącym olibanum! Ogłuszająco, potężnie, strasznie! Nie było w tym ryku złości ani nienawiści, to raczej deklaracja siły, ostrzeżenie, że ma się odczynienia z potęgą, z niepojętą mocą, która może uleczyć ale może i zabić, która, nawet pozornie oswojona na zawsze postanie dzikością w przyczajeniu.  
Dżin z sykiem wyleciał z sampla niemal parząc mi skórę, kilka kropel pachnidła osiadło na moim ciele a zapach, intensywny, potężny, głośny otoczył mnie całą. Kadzidło frankońskie o temperaturze wrzenia skontrastowane chłodną, wyciszoną żywicą labdanum stanowi istny żywioł, otwarcie Incense Pure jednocześnie parzy i chłodzi, mam wrażenie, że labdanum doprawione jest odrobiną mentolu, która studząc dodaje zapachowi ostrości. 
Nie spodziewałam, że tak delikatnym dotknięciem atomizera wyzwolę taką potęgę! 
Kadzidło w Incense Pure wcale nie jest czyste. Mam wrażenie, że dymi ze skóry tłustymi smugami, że jest ubrudzone żywicą, ziemią, mokre wilgocią wyżętą z dębowego mchu, trochę podobne do tego z Holy Smoke z biblioteki zapachowej Demeter. Ale jednocześnie kadzidło to nie traci frankońskiej jasności, przejrzystości, strzelistości, jest monumentalne niby gotycka katedra a jednocześnie żywe, ruchliwe, szeleszczące, niepojęte jak glosolalia, dziwne, święte ale pozbawione wymiaru transcendencji, ludzkie jak opowieść. Po kilku chwilach intensywność otwarcia przycicha nieco, zapach, nie tracąc swojej potęgi wycisza się odrobinę, dżin milknie i niespodziewanie miękko układa się na skórze. Spod gęstych kłębów kadzidlanego dymu przecierają się nuty drzewne, jasny cedr, chropowate i suche drewno sandałowe i odrobina drzewnej słodyczy, mój nos upiera się że to gwajak. 

Incense Pure w tej fazie pachnieć poczyna podobnie jak L'Eau Trois Diptyque, drzewnie, introwertywnie; śliska od wosku, niepiwniczna paczula i dębowy mech dodają pachnidłu lesistości i cienistości. Kadzidło jednak wcale nie znika, raczej przyczaja się bliżej skóry, łasi się do ciała, mruczy, drży i żarzy się gotowe na powrót buchnąć kłębiastym płomieniem. Z wolna pachnidło ulega kolejnej magicznej transformacji, lesistość zmienia się w żywiczność, paczula ustępuje miejsca słodkawej elemi a zapach ogrzewa się i odrobinę wysładza ambrą i wanilią. Nie staje się przez to bardziej ułożony, ot dżin z flakonu ogrzany ciepłem ludzkiej skóry odnajduje człowieka w sobie. Nie przestaje jednak być dżinem, to, że ukazuje nam ludzkie oblicze nie oznacza, że możemy pozwolić sobie by igrać z jego mocą, na zawsze pozostanie istotą z innego świata, jest nią nawet wtedy gdy miękko owija się nam wokół szyi i mruczy do ucha niezrozumiałe inkantacje, brzmią jak kołysanki, ale może to zaklęcia lub klątwy, któż to wie... 

Pachnidło Laurie Erickson jest magiczne i w magiczny sposób mnie oczarowało. Nie jest to zapach miły, ładny, uniwersalny, jego ciężar łatwo może przygnieść tego, kto nie okaże szacunku jego mocy. Dżin z flakonu, obcy a jednocześnie bliski i wytęskniony fascynuje i pociąga. Mam nadzieję, że zechce spełnić moje trzy życzenia.

No, wystarczy, że spełni jedno.

Pragnę całego fakonu tej pierwotnej potęgi.

Działaj, magio!

Ilustracja pierwsza to praca Davic'a Genie's Lamp. Więcej obejrzeć można tu: http://www.stevenhorner.com

Ilustracja druga pochodzi z http://sen-sennik.pl/sennik-kadzidlo/

Ilustracja trzecia pożyczona jest z http://www.judagdynia.pl/tag/dar-serca/