Dark Purple Montale

Jakie to szczęście, że mamy dopiero początek marca! Jakie to szczęście, że większość słodko- i nekarolubnych owadów śpi jeszcze głębokim snem zimowym! Moje wczorajsze perfumeryjne testy niechybnie przyciągnęły by do mnie wszystkie pszczoły, osy i szerszenie z promienia jakichś dwudziestu kilometrów. Mogłoby dla mnie skończyć się to tragicznie, chyba że opanowałabym umiejętność, którą posiadł człowiek na fotografii.

Wczoraj, z racji na chłodną jeszcze porę, skończyło się jedynie lekkim bólem głowy i wrażeniem bycia wytarzaną w zagęszczonym, ulepnym owocowo- kwiatowym soku. Oraz, przy tym wszystkim dość zaskakującym, wrażeniem obcowania ze wcale niezłym, choć zupełnie nie moim pachnidłem.

Życie pszczół.

"Ludek tak dalece zdeterminowany, głęboko myślący, żyjący ciepłem i słońcem oraz tym, co jest w naturze najczystsze, najbardziej niepokalane, mianowicie-duszą kwiatów, owym czystym uśmiechem materii i jej najszczytniejszym wzlotem ku szczęściu i pięknu.”- tak patetycznie pisał w tytułowym Życiu pszczół Maurice Maeterlinck. Nie znaczy to jednak, że nie dostrzegał mrocznych stron pszczelich duszyczek i ciemnych sekretów życia ula. Pisał o morderstwach królowych chcących utrzymać władzę, o masowych eksterminacjach, trutniach- nierobach, maszynach do zapładniania, które spełniwszy swoje zadanie umierają ku uldze pszczelej społeczności, pisał o jadzie, zazdrości i żądzy, ciemnej, gorzkiej smudze w miodnej, słodkiej patoce. Jakby przełożyć to wszystko na zapach to, tak na mój nos, powstałoby Dark Purple Pierra Montale.

Dark Purple wcale nie jest miodowym pachnidłem. To raczej zapach tego, z czego miód powstaje, nektaru, kwiatowego pyłku i pszczelich enzymów. Słodki, bardzo słodki w chwili aplikacji dosłownie oblepia skórę. Nie wkrada się w nozdrza, nie drażni węchowych receptorów, nie szepcze, nie sugeruje, raczej uderza słodyczą i mocą jak obuchem, oszałamia, wypełnia nos i gardło lepkim, gęstym płynem o barwie spadziowego miodu. Sok z bardzo dojrzałej śliwki węgierki o bursztynowo- złotym rozpękłej od nadmiaru płynnej słodyczy miesza się z zagęszczonym, suto dosłodzonym sokiem z pomarańczy. Przez tą gęstą owocowość przeciera się aromat świeżo roztartych w dłoniach listków geranium, unoszący zapach, dodający mu lekkości, przestrzenności i chłodu. Teraz dopiero zapach nabiera koloru. Głęboki, zimny fiolet skórki śliwki przełamany ciepłą czerwienią owoców i konfiturową, zblendowaną na gładko razem z liśćmi różą daje wrażenie syropu spływającego po skórze, pełnego scukrzonych, przywierających do ciała grudek, pozostawiającego po sobie lepki ślad w kolorze ciemnego różu.

Po jakimś czasie do tej płynnej, głębokiej słodyczy wkrada się obca, surowa nutka tak wyraźna jak kropla propolisu w plastrze miodu. Czekoladowa, ciemna paczula wraz z gładką wonią drewna, które spis nut identyfikuje jako drewno tekowe wyciszają zapach, odbierają mu jaskrawość nie naruszając mocy i głębi. Przy samej skórze błąkać się poczyna coś pudrowo- syntetycznego, drażniącego i nieco zimnego, coś co odstaje od gładkiej, jednorodnej, gęstej  i silnie stężonej wonnymi olejkami i słodyczą kompozycji.

Wyczytałam gdzieś (czyżby u Sabbath?) opinię, że zapachy Montale są toporne. Nie znam ich zbyt wielu ale Dark Purple świetnie wpasowuje się w ten pogląd. Jest dosadny, ciężki od estrogenów, siermiężny i z gruba ciosany. U wrażliwszych- pewnie migrenogenny.

Ale w całej swojej dosłowności i bezkompromisowości- ładny. Zwłaszcza na kimś, na kim nie wylezie końcowa, sztuczna i irytująca nuta (może to jakiś syntetyczny ekwiwalent piżma?)

Fotografia pierwsza przedstawia Chińczyka- rekordzistę świata jeśli chodzi o wagę pszczół, które miał na sobie człowiek. Pan ten uniósł ponad 26 kilogramów tych owadów na nagim ciele a został ukąszony tylko trzy razy. Zdjęcie pochodzi ze strony http://www.naluz.net/2011/07/19/czlowiek-i-pszczoly/

Zdjęcie drugie pochodzi z bloga http://www.slowobraz.net

Zdjęcie trzecie pożyczyłam z serwisu http://biznes.interia.pl/praca/news/wynagrodzenia-pracownikow-o-roznym-poziomie-wyksztalcenia-w,1379209,4204