David Watkin& King's Consort: Vivaldi- The Complete Cello Sonatas

Myślisz, że znasz muzykę Vivaldiego? Pomyśl. Na pewno znasz. A teraz pomyśl drugi raz. Byłam przekonana, że całkiem nieźle rozeznana jestem w twórczości tego kompozytora do chwili, gdy w ręce moje i uszy trafiły jego sonaty na wiolonczelę. Nie wiemy dokładnie ile Vivaldi ich napisał, do naszych czasów ocalało dziewięć. To wspaniałe dziedzictwo, o wiele mniej znane niż, powiedzmy koncerty skrzypcowe o przesławnych Czterech Porach Roku już nawet nie wspominając. Zaskakujące bo sonaty na wiolonczelę wcale nie brzmią jak Vivaldi. Pozbawione charakterystycznej dla tego twórcy barokowej ornamentalistyki, przepychu, bogactwa i muzycznych zdobień, gwałtownych zmian tempa są wyciszone, niemal medytacyjne, harmonijne i przemyślane, chwilami brzmią niemal jak muzyka epoki romantyzmu.





Od kilku dni, właściwie przez cały czas towarzyszy mi muzyka z płyty wytwórni Hyperion The Complete Cello Sonatas Davida Watkina i muzyków King's Consort, mam jej pełne uszy i serce. Wydawnictwo nie jest żadną nowością, pojawiło się na rynku w roku 1995 (reedycja w 2009 roku), w moje ręce zaś trafiło przypadkiem. Nigdy wcześniej nie słyszałam gry Davida Watkina, nazwisko tego wiolonczelisty było mi zupełnie nieznane- jednak King's Consort nigdy mnie nie zawiódł, ich Kantaty Bacha to jedna z moich ulubionych płyt, zaufałam więc "marce" i zamówiłam The Complete Cello Sonatas w ciemno. Tym chętniej, że bardzo lubię brzmienie wiolonczeli, "instrumentu kontemplacyjnego", który wspaniale oddaje różne wyciszone nastroje, od głębokiej melancholii, smutku, tęsknoty aż do pobożnej, pokornej adoracji. No i przepadam wręcz za Vivaldim i chcę poznać całą twórczość tego kompozytora.

Zachwyciłam się.
BBC Music Magazine napisał, że sonaty w wykonaniu Davida Watkina brzmią nudno i akademicko. Recenzenci BBC na pewno mają lepsze przygotowanie muzyczne, bardziej wyćwiczone i subtelne ucho niż ja, może to wyjaśnia dlaczego ja nie mogę usłyszeć ani akademickości (nie za bardzo też umiem sobie wyobrazić jak miałaby brzmieć) i absolutnie nie czuję nudy słuchając. Przeciwnie, zachwyca mnie niebywale miękkie, pieszczotliwe niemal brzmienie wiolonczeli Watkina. Ponieważ nie wiemy dokładnie jakie instrumenty przewidział Vivaldi do towarzyszenia wiolonczeli artyści z King's Consort wykorzystali pochodzące z epoki i często pojawiające się w orkiestracjach Vivaldiego teorbę, klawesyn, lutnię czy gitarę barokową i efekt, tak na mojego ucho, i podług mojej wrażliwości, jest lepszy niż znakomity, harmonijny, spójny, zgodny z duchem epoki.

Muzycy wierni są duchowi epoki, w których powstawały sonaty, miękko i uważnie odpowiadają wiolonczeliście, grając nie śpieszą się, każdy dźwięk ma czas by w pełni wybrzmieć bo interpretacji King's Consort obca jest wszelka frenetyczność i pośpiech, który wkrada się ostatnio do wielu wykonań muzyki barokowej. Mnie, gdy słucham, zdaje się, że każda sonata ma budowę szkatułkową a artyści, grając otwierają muzykę, nieśpiesznie, delektując się refleksyjnym nastrojem samych kompozycji.
Wszystko to wydobywa z muzyki Vivaldiego niebywały liryzm i czyni słuchanie jej przeogromną przyjemnością, oddziałującym na wyobraźnie doświadczeniem, które uspokaja, wycisza i zachwyca pięknem.
Warto wspomnieć też o znakomitej jakości wydawnictwa Hyperionu. The Complete Cello Sonatas to album dwupłytowy, dopracowany także od strony graficznej, a co najważniejsze, świetnie, bardzo rzetelnie wytłoczony. Nie jest szczególnie tani- kiedy już uda się go znaleźć (bo, jak się okazało, nie jest też łatwo dostępny)-  przyjemność jego słuchania wynagradza wszelki zachód.





Ilustracja pierwsza to okładka płyty
Ilustracja druga, zdjęcie Davida Watkina pochodzi ze strony: http://www.answers.com/topic/david-watkin-classical-musician