Giorgio Armani, Armani Privé: Rose d'Arabie

"Zbliżała się północ, trzeba się było śpieszyć. Małgorzata jak przez mgłę widziała komnatę.Zapamiętała świece i basen z malachitu. Kiedy stanęła na dnie owego basenu, Helia i Natasza, która Helli pomagała, oblały ją jakąś gęstą, ciepłą, czerwoną cieczą. Małgorzata poczuła słonawy smak na wargach i zrozumiała, że kąpią ją we krwi. Miejsce krwawego płaszcza zajął potem inny, gęsty, przejrzysty, różowawy i Małgorzacie zakręciło się w głowie od zapachu olejku różanego.(...)
Małgorzata nie pamięta, kto uszył jej pantofle z płatków bladej róży, nie pamięta, w jaki sposób te pantofle same zapięły się na złote klamerki. Jakaś nieznana siła poderwała ją i postawiła przed lustrem – we włosach jej błysnął królewski brylantowy diadem."
Michał Bułhakow Mistrz i Małgorzata 

Płaszcz różany i płaszcz krwawy.

Róża woń godna majestatu królowej Balu u Szatana jest ciemna, gęsta niczym krzepnąca krew. Pieści skórę dotykiem aksamitnym, miękkim jak kocie futro, kusi jak grzech. Taka jest właśnie róża w Rose'd Arabie. Ogłusza wszystkie zmysły prócz dotyku, wypełnia gęstym aromatem całą przestrzeń pod czaszką, rozsadza głowę.

Połączenie oudowej, wyczuwalnej od samego otwarcia zapachu podstawy ze szczyptą jasnego, pylistego szafranu sprawia, że wrażenie z pierwszego oddechu Rose d'Arabie przypomina to, które miałoby się wciągając w nozdrza rozkruszoną na proch tabletkę jakiegoś lekarstwa. Jest gorzko, chemicznie, aptecznie, szorstko. Żółte szafranowe światło znika jednak szybko w gęstej fali oudowo- różanej ciemności, która połyka, pochłania wszelką szorstkość, wszelką pylistość, wszelkie światło i pozostaje chłodna, gładka, statyczna, niewzruszona, pierwotna niczym materia, niepojęta niczym słowo.

Trzeba kilku dłuższych chwil by zorientować się, że barwa zapachu nie jest po prostu czernią. To czerwień tak nasycona i ciemna, że zdaje się czernią, jednocześnie twarda od różanej, purpurowej gładkości i miękka, zdradliwie grząska od oudu, który zdaje się być jednocześnie olejkiem i dymem.

Zapach swoją intensywnością oszołamia, wobec takiej mocy receptory węchowe są całkiem bezbronne, oudowy mrok wsącza się prosto do mózgu i sprawia, że czuję się jak Małgorzata przed balem, zdezorientowana, zagubiona w czasie, przestrzeni, wrażeniach i wydarzeniach, których nie sposób kontrolować, których nie da się nawet, ludzką pamięcią, spamiętać.
Gdzieś przy samej skórze pojawia się drzewna baza. Pod imperatywnym oudem przewijają się nuty szlachetnych, ciemnych drewien doprawione kroplą gęstej, bursztynowej ambry. Dymne wenge, słodki gwaiakowiec tworzą ażurowy, lekki szkielet dla gęstego, ciężkiego, tłustego serca, które, wyraźnie wzmocnione tym z pozoru delikatnym wsparciem miast przycichać znów nabiera mocy. A gdy niechętnie cichnie wreszcie, długie, długie godziny później na skórze najpierw zamiera oud, schnie, kruszy się i znika, później rozpływa się nieśpiesznie oleista róża a na ciele pozostaje słodka, miękka drzewno- waniliowa poświata.



Ilustracja pierwsza pochodzi z:http://grandwallpapers.net/wallpapers/?name=nedolgovechnost_krasoti
Ilustrację drugą pożyczyłam z http://asa-trade.com/biomed-film-turqe-ezo-pj-5/