Comme des Garcons: 2 (srebrne)

Bohatera dzisiejszej opowieści otrzymałam w niespodziewanym prezencie od Justyny. Przybył pewnego mglistego poranka z ciekawą obstawą, która z pewnością doczeka się własnych opowieści. Odczytawszy z kim mam doczynienia odszukałam zapach w katalogu "znane" ale prysnęłam na nadgarstek niemalże automatycznie. No i okazało się, że dla srebrnego 2 winnam stworzyć nowy katalog w pamięci i podpisać go "znane ale nieznane".

Srebrny 2 jest piękny pięknem koszmarów, dziwnych cieni zaludniających skraje świadomości, tłoczących się pod powiekami tuż przed wybudzeniem. Chłodny, syntetyczno- roślinny, ekscentryczny jest jak przybysz z innego świata. Oszołamia obcością, innością, budzi niepokój. I zachwyca.

Piękno potwora

Najpierw ma się wrażenie "czegoś dziwnego". Aldehydy, przestrzenne, lekkie, o metalicznym połysku i gęsty, granatowy tusz. Zapach ubrań, które zbyt długo leżały nieużywane w szafie. Woń spalonej instalacji elektrycznej. Osobliwość wykwita na nadgarstku kwiatowością, pylistą, przytemperowaną chłodną mate. Sztuczność i chemiczność pachnidła nie przeszkadza upatrywać w nim żywej istoty, biologicznej maszyny złożonej z kości, mięśni, ciała, pełnego krwi podobnego do tego, co znamy a przecież tak innego. 

Suche, przyprawowe serce skontrowane zimną, zieloną herbatą po dziwacznym otwarciu wydaje się niemal normalne. Niemal, bo przyprawy, z cielistym kuminem i gorzkawą kolendrą na czele macerowane są w szkolnym atramencie a zielona herbata przesiąkła wonią foliowej torebki, w której ją przechowywano. 

Ziołowe, suche kadzidło na cedrowym drewnie wycisza niepokój, wzbudzony przez otwarcie 2. Rozdzielają się pojęcia "straszny" i "dziwny", płuca coraz swobodniej wypełniają się oddechem, lęk zasypia gdzieś na obrzeżach świadomości, ścielą się po ciele zjeżone emocjami włoski. To taka chwila w której niespodziewanie odnajduje się odrobinę siebie w stojącym naprzeciw samotnym, dziwnie smutnym szpetnym monstrum, w sennym koszmarze, w z nagła ożywioną ciemnością w pustym pokoju, we własnym pierwotnym lęku. 

Dziwaczny  potwór 2 okazuje się być bliski i znajomy, jak własny cień. Słono- gorzka wetiweria, skórzaste labdanum i chłodna cienista paczula splatają się w zaskakująco ciepłą, wytrawną bazę. Między akordami sypią się jeszcze od czasu do czasu zimne, elektryczne iskry, wycieka z głębokich ran krew stwora, ciemna i gęsta jak atrament; ostra chemiczność czai się tuż za progiem wrażliwości powonienia ale podstawa zapachu zdaje się być miękką, niemą dłonią delikatnie dotykającą mojej twarzy.

I cóż z tego że dłoń ta ma osiem palców?

Jeśli 2 naprawdę jest przybyszem z innego świata to kochanym i drogim, po pierwszym szoku obcością jego dziwne piękno sprawia, że chciałoby się podejść bliżej, dotknąć go, poczuć jego ciepło, sprawdzić w jakim tempie oddycha. I powiedzieć, dobrze że już jesteś, tęskniłam.

Justyno, dziękuję ogromnie za to niezwykłe spotkanie.

Wszystkie ilustracje to kardy z filmu Labirynt Fauna Guillermo del Toro.

Przedstawiają najpiękniejszego potwora jakiego widziałam.