Grossmith: Saffron Rose i Golden Chypre

Dzisiaj będzie o tym, że drogie wcale niekoniecznie znaczy dobre i że marka z tradycjami nie zawsze oferuje zapachy godne swej historii. Dom perfumeryjny Grossmith znany wcześniej jako J.Grossmith& Son powstał w 1835 roku co czyni go jedną z najstarszych marek perfumeryjnych Wielkiej Brytanii. Wracający dzięki pasji prawnuka założyciela na wonny rynek po prawie sześćdziesięciu latach przerwy Grossmith oferuje trzy zapachy z przełomu XIX i XX wieku odtworzone pieczołowicie na podstawie cudem ocalałych z zawieruchy II wojny światowej receptur oraz kolekcję nowych pachnideł skomponowanych przez Trevora Nichollego. 
Nie testowałam jeszcze wydartych zapomnieniu pachnideł Grossmith sprzed wieku choć pilno mi do ich poznania. Jednak na początek sięgnęłam po co bardziej obiecujące zapachy z nowej kolekcji- i rozczarowałam się srodze. 

Róża z kwaśną miną.

Saffron Rose mógłby być zapachem jeśli już nawet nie wybitnym to przynajmniej bardzo dobrym. Mógłby -ale nie jest, został bowiem sknocony. A dokładniej mówiąc: skwaszony.
Otwiera się kującą, silnie geraniolową, cierpką różą o zmacerowanych, pomarszczonych płatkach, żywcem wziętą z Tea Rose The Perfumer's Workshop. 

Gdy węchowe receptory przyzwyczają się do zapachu, po kilku oddechach, cierpkość blednie niknie a na pierwszy plan wysuwa się animalna kwaśność budząca podejrzenie, że w perfumach użyto nie tylko wymienionego w nutach kastroleum ale i ostrego, fizjologicznego cywetu. I choć składniki odzwierzęce w pachnidłach mi niestraszne zwykle bowiem wprowadzają do zapachu zmysłowość, olfaktoryczny odpowiednik odczucia ciężaru w dole brzucha, pożądania i napięcia to złożenie budzi moją niechęć, fizjologiczność w Saffron Rose przez dominantę kwasowości  jest dokładnie tak erotyczna jak bezdomny koczujący na Dworcu Centralnym.
Miękki szafran wraz odrobiną wytrawnego, szorstkiego cynamonu pomagają róży odnaleźć swoje drzewne, wyciszone wcielenie. Rychło w czas bowiem wędzona w fizjologicznych wyziewach kontrastowo wysładza się i poczyna balansować na granicy lepkiej konfiturowej jadalności. Mleczny, subtelny gwaiak i jedwabisty kaszmeran wygładzają niesforną różę, kwiatowy akord poczyna przypominać mi woń aromatyzowanego olejkiem różanym różańca, który moja Babcia chowała w szufladzie sekretarzyka. Jednak oud, początkowo ciemny i dymny, trzymający się przy skórze kwaśnieje, potężnieje i z barbarzyńską brutalnością bierze w posiadanie podstawę zapachu. Jak na dzikusa przystało jest, rzecz jasna, fizjologiczny i bezkompromisowo rozprawia się ze słodkawymi żywicami, które chciałby zagarnąć część wonnego spektrum Saffron Rose dla siebie. Wybija im z głowy wszelką słodycz pozwalając jednak zachować lepkość.
Baza Saffron Rose przypomina więc nieco Rose Anonyme a właściwie woń, w którą mogłoby się przekształcić źle przechowywane Rose Anonyme, pełne kwasu, złości i wyzbytej słodyczy benzoiny.

Mdląca ziemistość

Nigdy nie upierałam się, że dysponuję szczególnie wyrafinowanym powonieniem, jestem też daleka od twierdzenia, że znam się na zapachach. Wiem także dobrze, że o gustach, zwłaszcza tych dotyczących perfum, się nie dyskutuje. Ale Golden Chypre to naprawdę przesada. I wcale nie chodzi o to by Golden Chypre pachniało jakoś nieprawdopodobnie źle albo odrażająco. Choć w sumie nie jest przyjemne, przynajmniej dla mojego nosa. Drażniąca, metalicznie brzmiąca gałka muszkatołowa poprzedza aromat pełnych słońca pomarańczy, zdaje się, że gdyby ścisnąć jedną w dłoni zamiast soku trysnęły ciepłe, złociste promienie. Gdzieś głęboko, na samej granicy mojego powonienia aromat studzi kropla miętowego soku, który po kilku chwilach zaostrza się i mechacieje przekształcając się w zimne, szorstkie geranium. Zgryźliwy, zdrewniały kardamon i imperatywna, trącąca zasadowym mydłem gałka przykrywają słoneczną owocowość i, pospołu z słodkim, ziołowym heliotropem oraz niuansem lawendowego chłodu tworzą gorzkawy akord lekarstwiany, pudrowy i lekko mdlący. Geranium z wolna ewoluuje w kierunku dobrze nam znanej, pół transparentnej, niesłodkiej różny wytracając ostrą cytrynowość, rozpływając się w przykurzonym paczulą cieniu.
Wytrawna, lekka, jakby rozwodniona baza z wyraźnym soczystym i chrupkim wetiwerem, mydlanym, śliskim roślinnym piżmem ogrzana kroplą płynnej ambry nie zdradza absolutnego pokrewieństwa z żadnym znanym mi szyprem, jest gładka, pozbawiona kantów, absolutnie niecharakterystyczna. Być może istnieją odbiorcy, którym Golden Chypre przypadnie do gustu. Ale by znalazł się ktoś gotów zapłacić 1325zł za flakon zapachu tak niecharakterystycznego i pozbawionego osobowości- głęboko wątpię.



Ilustrację pierwszą pożyczyłam z bloga http://esha-oreo.blogspot.com/
Ilustracja druga pochodzi z:http://www.mouserunner.com/Art_marija.html