Roses Musk Montale

Wiosna ni chybi powoli się zbliża, słońce co dnia wspina się wyżej, dni są coraz dłuższe, mrozy lżeją, śniegi topnieją, na pogotowiu i oddziałach urazowych brakuje gipsu, czytałam nawet, że gdzieś na Podlasiu na drzewach pojawiły się pączki, a do Polski poczynają wracać niektóre gatunki migrujących ptaków. Moje węchomózgowie przeczuwając pierwsze tchnienia wiosny przypomniało sobie nagle o istnieniu nut kwiatowych i o tym, że niektóre z nich nawet lubię, poczęło zatem intensywnie domagać się uraczenia go jakimś kwietnym pachnidłem. Posłuszna impulsowi pogrzebałam w posiadanych próbkach i wynalazłam nie lada gratkę- mariaż róży z piżmem, romans platoniczny, niewinny, czysty, sentymentalny i nieco egzaltowany, wprost z kart późnośredniowiecznego poematu.

Le Roman de la Rose

Roses Musk to zapach subtelny, jasny, miękki, niemal bezgrzeszny. Złożony z pięciu tylko składników czaruje świeżością, prostotą i delikatnością. Róża, tak na mój nos, została użyta w tym zapachu w dwojakiej postaci- w otwarciu jest sucha, nieco matowa w nutach serca natomiast dołącza tłustawa woń różanego olejku, który skapuje kropla po kropli w wodny, różany destylat i wbrew prawom fizyki miesza się z nim wysycając aromat, dodając mu głębi, okrągłości i śliskości. A może prawa fizyki są jak najbardziej zachowane, może to przenikanie różnych frakcji to zasługa emulgatora, piżmowego, jasnego mydła, w którego przeczystych objęciach dziewicza róża tonie i rozpływa się z czułości?

Ta różana dwojakość ratuje pachnidło, przed zbytnią dosłownością, efektem wsadzenia nosa w kwietny klomb lub kwiaciarniany bukiet. Tym łatwiej byłoby o niego, że w nutach serca pojawia się świetlisty jaśmin dotknięty być może jakimś cytrusowym olejkiem, dodający kompozycji gęstości i słodyczy. U samej podstawy zapachu do kompozycji dołącza odrobina ambry, słodkiej, półtransparentnej, lekkiej ale wystarczająco wyraźnej by ugruntować mnie w przekonaniu, że obcuję z różą spreparowaną, naturalistycznie odzwierciedloną ale stworzoną ręką człowieka a nie magią przyrody, mocą nasienia, siłą słońca i wody i czasu.

Ten pełen sentymentalnej słodyczy, niewinny mariaż róży z piżmem na myśl mi przywodzi tytułową La Romance de la Rosa czyli Opowieść o Róży, a konkretnie jego pierwszą część, napisaną przez Guillaume de Lorrisa w pierwszej połowie XIII wieku. Druga część, napisana przez innego autora w wieku XIV wcale już nie była taka niewinna, wywołała wielką awanturę i podzieliła całe środowisko intelektualne ówczesnej Francji na dwa obozy- w jednymu przewodził Jan de Meun, autor drugiej części Opowieści o Róży drugiemu zaś niesamowita Christina de Pisan, pierwsza zawodowa literatka Europy. Spór ten to pierwsze w czasach nowożytnych historycznie udokumentowane wystąpienie kobiety przeciw mizoginii i najwcześniejszy spisany feministyczny dyskurs. 
Ale to już zupełnie inna opowieść.

W części pierwszej Le Roman de la Rose bohater opowieści, piękny młodzieniec trafia do alegorycznego ogrodu miłości, w którym mieszkają Zabawa, Dworność, Bogactwo, Młodość. Młodzieniec pragnie zerwać tytułową Różę ale udaje mu się jedynie ucałować ją na drodze do celu bowiem stają mu Zazdrość, Obmowa i Wstyd.


Miło jest czasem zajrzeć do poematu Guillaume de Lorrisa, poczytać parę stron, póki nie zmęczy mnie średniowieczna maniera, nieco naiwna, egzaltowana, czułostkowa- pełna uroku, owszem, ale nużąca na dłuższą metę. Miło też było dać zakwitnąć na nadgarstku Roses Musk, napawać się oczywistą urodą tego pachnidła, jego subtelnością i czystym kwiatowym czarem. Ale nosić globalnie tych perfum zdecydowanie bym nie chciała bo to nie moja uroda, nie moje czary i nie moja opowieść.


Dwie pierwsze ryciny pochodzą to Ilustracje z Opowieści o Róży
Pierwsza pożyczyłam z http://www.univ-montp3.fr/pictura/GenerateurNotice.php?numnotice=A0746
Drugą można znaleźć na http://www.flickriver.com/photos/tags/c15th/interesting/
Ilustracja trzecia, Christina de Pisan nauczająca swego syna pochodzi ze strony http://www.superstock.com/stock-photos-images/463-6916