Parfum d'Empire Aziyade

Współczesny nam kanon piękna wysoko ceni ludzką szczupłość. Smukłość jest elementem piękna u obu płci, dla kobiet wymóg ten posuwa się czasem do karykaturalnej absurdalności, pięknem ogłaszane jest skrajne wychudzenie, ciało zniekształcone, słabe, chore. Trochę dystansu wobec dyktatury rozmiaru XS, totalitarnego systemu rozmiarów, BMI i anorektyczno- bulimicznych, obowiązkowych skryptów myślenia pozwala zdobyć świadomość, że kanon piękna jest czymś względnym i kulturowo uwarunkowanym. Współcześnie uznawana za niedościgle urodziwą modelka z wybiegu kilkaset lat temu mogłaby wzbudzić wstręt lub być postrzegana jako istota bezpłciowa, nie-kobieta, ktoś, kto budzi raczej współczucie lub pogardę a nie pożądanie i podziw.

Zapraszam w podróż poprzez czas do epoki kobiecości pełnej, krągłej i dojrzałej, do szerokobiodrych, zmysłowych odalisek zatrzymujących dech w piersi Petera Paula Rubensa.  

Obfite piersi, pełne biodra.

Aziyade to nie perfumy, to bardziej eliksir, olejek przesycony egzotycznymi, tajemniczymi aromatami; afrodyzjak, spotęgowany i wzmocniony zapach kobiecego ciała.
Otwarcie niemal uderza w nos bogactwem świeżego owocu granatu i ulepnych, suszonych daktyli. Zapach, gęsty, lepki jak likier i tak słodki, że ślinianki niezależnie od woli podejmują pracę jak u tych psów Pawłowa, jest jadalny, pełen drobnych, brązowych, porno graficznie pomarszczonych rodzynek, świeżego cynamonu przesypanego szczypną curry. Zmysłowy, kuszący, kojarzy się nie tylko z rozkoszami stołu. Jest jak gorące, wonne powietrze tureckiej łaźni, kłębista para, z której powoli wyłania się Ona, Aziyade.

Ku mojemu zaskoczeniu najulubieńsza nałożnica sułtana nie jest młodziutką, sarniooką, smukłą pięknością, filigranową, zalęknioną i kruchą. Aziyade to Kobieta, dojrzała, dorodna, tłusta.
Nie, pisząc tłusta nie mam na myśli brzydka, nieatrakcyjna, zaniedbana, niezgrabna, ciężka. Aziyade jest piękna i świadoma swego piękna, jej ruchy są lekkie i pełne wdzięku a rubensowskie ciało aż kipi od erotyzmu. Jest wcieleniem zmysłowości i radości życia, wschodnią Wenus, która zastąpiła na ziemię by dawać szczęście godne nieśmiertelnych śmiertelnikowi.

Myślę sobie, że jeśli nie odnajdujecie piękna i erotyzmu w krągłej rubensowskiej ultrakobiecości, Aziyade udusi Was w gęstej, estrogenowej parze, zmęczy i przytłoczy ciężarem swojego obfitego ciała. Pachnidło to bowiem jest ostentacyjnie wręcz cieliste, a wszystko za sprawą kuminu, gorącego, skórzastego, spoconego, który pojawia się zaraz po otwarciu.
Suchy, kadzidlany szelest tonie w gęstej wilgoci pachnidła, chłodna od imbirowego soku ludzka skóra paruje w zetknięciu z gorącym powietrzem łaźni. Wonna, słodka para skrapla się na ciele, spływa strużką między dużymi, kształtnymi piersiami, spływa po okrągłym, wypukłym brzuchu, zbiera się w głębokim pępku. Ciemne, skórzaste labdanum ledwo tylko dotknięte waniliową słodyczą sprawia, że zmierzch zapachu jest niemal wytrawny. Skóra odaliski, namaszczana aromatycznymi olejkami aż lśni, Aziyade sięgając po garść tłustych migadałów uśmiecha się kusząco ale i radośnie, świadoma swego uroku i wdzięku. Przeglądająca się w lustrze Wenus to studium uśmiechu, delikatnego, kuszącego, pełnego tajemnic. Jej naturalny zapach jest aż gęsty od piżmowych feromonów, w gorączce łaźni pot lśni jej w fałdach ciała, kuminowy zapach aż dławi, budzi pożądanie ale i czułość.
Aziyade to zapach bogaty, ostentacyjnie pyszny, niemal przeładowany. W całej swej wschodniej strojności jednak perfumy nie tracą harmonijności, nie osuwają się w pstrokaciznę i kakofonię. Jest jak malarstwo Rubensa, swobodnie zmysłowe. Opowiada o pięknie pozbawionym ukrytych znaczeń, radosnym w swym istnieniu i przejawach.



Ilustracja pierwsza to praca Jacka Witczyńskiego Odaliska. Galerię artysty można znaleźć tutaj: http://variart.org/galeria/1932-jawit.html
Ilustracja druga to obraz Peter Paul Rubens, Zuzanna i Starcy, wersja malowana na przełomie lat 1609/10
a trzecią stanowi obraz tego samego artysty Wenus w lustrze z 1615 roku.
Dziękuję Parabelko!