Wakacyjna włóczęga: Lwów

Lwów to miasto kontrastów: na brukowanych kocimi łbami, dziurawych, zniszczonych ulicach pamiętających świetnie czasy Rzeczpospolitej i pewnie od tych czasów nie odnawianych jeżdżą luksusowe SUV- y i stare, trzymając się tylko na słowo honoru pojazdy, których marek nie znam i które nie są już pewnie produkowane dłużej niż ja jestem na świecie.
Na wyboistych, przypominających tor przeszkód chodnikach klęczą żebrzące kobiety w chustkach na głowach, zniszczone pracą, czasem i rozczarowaniem, obok przechodzą  stąpając ostrożnie na niebotycznie wysokich szpilkach piękne młode dziewczyny w kosztownych ubraniach od japońskich projektantów.

Na mur monumentalnej i pięknej, XIX wiecznej opery Lwowskiej sika pijany bezprizorny, na placu przed gmachem przechadza się anioł śmierci.

Cerkwie sąsiadują tu z kościołami, obok kamieniczek w stylu krakowskim stoją takie, które wyglądają jak żywcem przeniesione z Florencji. Nic w tym dziwnego, we Lwowie od XV wieku pracowali włoscy architekci. Dzielnica żydowska, Rosjanie, Ukraińcy, Tatarzy, Ormianie, ślady Rzeczpospolitej, ulica Mickiewicza, Straszny Dwór wystawiany po polsku, Kopiec Unii Lubelskiej wybudowany z inicjatywy mieszkającego we Lwowie polskiego patrioty, z pochodzenia ...Austriaka.
Samochody parkuje się jak popadnie, gdy trzeba na środku ulicy. Ruch regulowany jest krzykiem, wygrażaniem pięścią.

Z licznych knajp dobiega śpiewane, gorszą lub lepszą polszczyzną, Hej, sokoły, najczęściej w wersji ukraińskiego odpowiednika disco polo. Obok ukraińskiego barszczu i specjałów kuchni huculskiej serwuje się tu hamburgery i fish and chips.

Wspaniałe zabytki niszczeją i rozpadają się niemal na oczach. Ze wspaniałych fresków w Cerkwi Wniebowstąpienia odpada farba, fronty budynków straszą odpadającym tynkiem ukazując nagie cegły, renesansowe kamieniczki aż proszą o odnowienie i troskę, obnażone, jasne miejsca po zerwanych naprędce tablicach uparcie nie chcą wtopić się w tło, zamienione w ruiny budynki szpecą panoramę miasta.

Po zmroku, gdy ciemność litościwie kryje dewastację i zaniedbanie Lwów zmienia się w miasto młodych. Znika brud, zaniedbanie, bieda. Trudno spotkać na ulicy kogoś powyżej dwudziestego piątego roku życia, gwarne puby i dyskoteki są miejscem spotkań i beztroskiej zabawy. Łatwo zapomnieć gdzie się jest- i tylko potknięcie się na wyłomie chodnika lub podwozie samochodu protestujące przeciw torturom na kocich łbach przypomina, że to wciąż Ukraina.

Choć wszędzie właściwie dogadać się można po polsku pobyt tutaj daje mi wyobrażenie o doświadczeniu analfabetyzmu. Nie umiem czytać bukw, gubię się w nazwach ulic, nie umiem złapać orientacji. Jestem obca w mieście, która przez wieki było ostoją polskości.
Jutro ruszamy w dalszą drogę.