Wakacyjna włóczęga: Rumunia

Granicę rumuńską przekroczyliśmy nocą. Opóźnienie z granicznego przejścia nadrabialiśmy na trasie gnając z nieprawdopowopodobną prędkością po marnych, nieoświetlonych drogach. Kierowcy drętwiały nadgarstki zaciśniętych na kierownicy rąk mnie bolały wytężone od wpatrwania się w światłą jadącego przed nami samochodu i wypatrywania znaków oczy. Przybycie do Rumunii to ulga. Po zaniedbanej, stojącej biedą i ugorem Ukrainie obsiane rumuńskie pola, zadbane sady i winnice sprawiają, że znów można wierzyć, że istnieje coś poza ruiną, dewastacją i beznadzieją.

Prawosławne nabożeństwo w cerkwi przepięknego monastyru Dragomirna trwało bite trzy godziny. Cerkiewne kadzidło kadzidło nie pachnie jak Zagórsk, nie ma w jego woni nawet sugestii marchewki, żadnej chemicznej nuty ani wilgotnej ziemistosci. Cerkiewne kadzidło jest chłodne i słodkie zarazem, od jego woni duch rośnie a u ramion wyrastają ogniste skrzydła.

Pop wychodzi do ludzi klęczacych na samej posadzce, przygietych do ziemi ciężarem własnej wiary. Błogosławi kielichem, daje do ucałowania krzyż i własną dłoń, okadza chmurą dymu. Zakonne chóry śpiewnie odpowiadają kapłanowi, intonują psalmy, rzeczywistość zaciera się, gubi się w Tajemnicy.

Stojąca w przedsionku cerkwi prawosławna zakonnica okutała mnie od stóp go głów czarnymi, specjalnie przygotowanymi dla turystek chustami. Mój, bardzo rozsądnie wybrany strój będący kompromistem między upałem a chęcią obejrzenia prawosławnej świątyni wydał jej się zapewne nazbyt wyzywający.

Broga do Bukaresztu ciągnie się przy górskim łańcuchu Karpat. W wysokich górach szos oczywiście nie ma, z okien samochodu obserwować można malownicze przedgórze. Próbowałam robić zdjęcia z okna samochodu jednak fotografowanie krajobrazów z pędzącego pojazdu sprawia, że piękno rozmywa się i wypłaszcza. A my gnaliśmy przez Rumunię jakby nas stado czortów goniło. Czasami zamykałam oczy i mocno ściskałam uchwyt przy drzwiach. Podczas trasy przypominały mi się cytaty z Jadąc do Babadag Stasiuka i miałam przeogromną ochotę na papierosa. 
A przecież nie palę już od lat.

W krainie winorośli kupiliśmy winogrona prosto od rolnika. Były drobne i bardzo słodkie. Ich smak pozostał nam na językach jeszcze na wiele kilometrów.

Ci, którzy twierdzą, że Węgrzy lub Rosjanie lubują się w monumentalności powinni zobaczyć Bukareszt.

Nie tylko parlament jest u nich ogromny. Wielkością przytłacza większość budynków, tych z czasów socjalizmu i tych dopiero co wznoszonych. Przed totalnym zgnieceniem, przytłoczeniem ogromem budowli ratują szerokie, bulwarowe ulice jednak mimo nich miasto sprawia wrażenie przytłoczonego samym sobą, zdaje się być zagubione w swoim ciężarze, zmęczone, przygnębiające i smutne.

W Lipscani życie po zmroku dopiero się zaczyna. Pchli targ w tej dzielnicy Bukaresztu trwa do późnych godzin nocnych, jeszcze dłużej tętni życie w hałaśliwych pubach, klubach, dyskotekach.

Kataryniarz bawiący gawiedź miał trzy bardzo smutne papugi wyciągające dla darczyńców losy z samymi dobrymi wróżbami. Chyba miały świadomość w jakiej bladze uczestniczą.

Po rondzie kapelusza kataryniarza biegały białe myszki.

Czas spać. Jutro daleka droga przed nami.