Wakacyjna włóczęga: Istambuł, część pierwsza

Istambuł jest szalony. Brzmi to jak frazes ale naprawdę trudno znaleźć inne słowo, które opisałoby naturę tego rozpiętego między Europą a Azją, ogromnego, piętnastomilionowego miasta. Choć przecięte wpół Bosforem, geograficznie należy do obu kontynentów jego charakter jest azjatycki a właściwie arabski. Przypomina bardziej Algier, gwarny, zatłoczony, głośny niż europejską metropolię. Od Bosforu wieje lekka, słona bryza, miesza się z kłębami dymu z barów i obwoźnych garkuchni serwujących pieczoną kukurydzę, kasztany, ryby.Zakorkowane do granic możliwości ulice ryczą klaksonami, tłumy mieszkańców i turystów tłoczą się na chodnikach i jezdniach dodatkowo tamując ruch, liczne busiki kursujące pomiędzy dzielnicami Stambułu zatrzymują się na wezwanie, nieważne gdzie uliczni sprzedawcy nawołują, zachwalają towar a kupić od nich można wszystko- od ostryg dopiero co wyłowionych z Morza Czarnego, przepysznych przez wszystkie rodzaje ubrań, zegarki, zabawki aż do podróbek Euphorii i Dolce Vity.



Życie toczy się tu na ulicach, w kafejkach, przy przydrożnych straganach. Całe rodziny szukają ulgi w cieniach drzew, siadają wprost na ziemi lub chodniku chroniąc się przed spiekotą dnia, jedzą, rozmawiają, spotykają się.

Zakutana w czerń muzułmanka zakryta tak szczelnie, że spod hidżabu widać jedynie szparkę na oczy niesie na rękach swoją śpiącą, ubraną w przewiewną różową sukienkę córeczkę. Mija europejskie turystki odziane tak jak zwykłyśmy się ubierać przy trzydziestopięciostopniowym upale, Turczynki w chustach na głowie i w długich płaszczach, czasami tylko w chustach albo ubrane zupełnie po europejsku.

Muezzini pięć razy dziennie nawołują wiernych do modlitwy. Ich zniekształcone przez głośniki pieśni brzmią jak jękliwe lamenty, skargi albo pieśni rozpaczy.

e

Miasto pełne jest kotów. Chudych, wiecznie wygłodzonych, wąskopyskich, pełnych godności. Przechadzają się majestatycznie ulicami, śpią wśród ruin, pełnią straże honorowe przed naszym balkonem. Dokarmiam je systematycznie uszczuplając potajemnie zapasy wędliny przywiezione jeszcze z Polski. Jedzą chętnie ale nie łaszą się w podzięce ani nie dopraszają o jeszcze. Patrzą mi prosto w oczy i po kociemu wyginają ogony.

W Błękitnym Meczecie unosi się potworny fetor tysięcy spoconych stóp. Pot i brud wdeptywany przez turystów i wiernych, wnoszony na gołych stopach, wsiąkający w dywany zaparza się w gorącym powietrzu i niemal osiada na skórze, lepi się do ciała, wypełnia nos miękką, niemal namacalną masą. Miast oglądać cudownie zdobione ściany, podziwiać lekkość ogromnej konstrukcji dusiłam się z gorąca w obowiązkowych w świątyni muzułmańskiej chustach i od dławiącego smrodu.