Atelier Cologne: Rose Anonyme

Nie dalej jak wczoraj, z pietyzmem i masochistycznym niemal zacięciem rozwodziłam się w komentarzu na blogu Wiedźmy z Podgórza jak to ja mam bardzo nie po drodze z oudem. Pretekst, pachnidło Un Air d'Arabie Maison Dorin faktycznie mi nie leży, w połączeniu z chemią mojej skóry agarowa żywica pokazuje jedną ze swych najbrzydszych twarzy a całe perfumy eksplorują dokładnie taki mariaż oudu z różą, jaki najbardziej mnie męczy i dusi. Nie oznacza to jednak wcale, że agar nie może mnie zachwycić, nie znaczy także, że każde przeplecenie oudowej żywicy wonią róży budzi moją niechęć. A na świadka mogę przywołać choćby Rose Anonyme, pachnidło przewrotne, już w samej nazwie, jak myślę, żart i trawestację kryjące.

Stat rosa pristina nomina, nomina nuda tenemus*.

Sposób, jaki spleciona jest róża z agarem z Rose Anonyme przypomina niewidzialne pismo kreślone różanym atramentem na ciemnej materii agarowego drewna. Róża w tym pachnidle nie udaje, że wciąż jest kwiatem, nie zniża się do postaci tłustego olejku, nie przybiera postaci kwiatowego suszu, konfiturowej słodyczy, wolna jest od geraniolu i cytronenalu. Róża anonimowa nie ma postaci, w którą wyobraźnia mogłaby ją przyoblec, jest samym zapachem, bez twarzy, alchemiczną esencją destylowaną po stokroć, rzeczą samą w sobie. Wonnym tuszem, który pozostawia po sobie ślad zapachu, gęstego, miękkiego, aksamitnego, pieszczącego zmysły.

Róża imię swe i swe oblicze tai nie przez nieśmiałość ani kokieterię. Nie obiecuje i nie zwodzi, nie mami wyjawieniem wszystkich sekretów ani zdradzeniem swej natury. Trwa bezcielesną obecnością transparentna i lekka a przecież wyraźna i jawna, krystaliczna i czysta a jakby fantazmatyczna. Jasną delikatną koronką pokrywa ciężki adamaszek oudu, gęsto tkanego, matowego a jednocześnie niepokojąco błyszczącego, statycznego a pełnego energii, ciemnego a jaśniejącego od wewnętrznego, tajonego światła. Konkretny a namacalny oud z różanym imponderabilium spojony jest odrobiną cypriolu, dymnego, ostrego, kującego, zawodząco wetiwerowego, który łącząc dwa bieguny sam doznaje rozdwojenia róży oferując ostre i zielone kolce agarowi zaś mroczy dym bez płomienia.

Oud w Rose Anonyme jest spełnieniem moich snów i wonnych pobożnych życzeń, jest dokładnie takim, jakim go sobie wymarzyłam zanim powąchałam go po raz pierwszy, zanim nie rozczarował mnie paskudnym, dentystycznym wcieleniem. Oud w Rose Anonyme żyje, jest jak merkuriusz, połyskliwy i ciężki, zmysłowy i statyczny, gęsty i ruchliwy, ciemny jak wewnętrzna strona powiek i znajomy jak smak własnej śliny, jak ciało, które, pogrążone we śnie leży tuż obok gdy wybudzimy się w środku nocy. Pojawiająca się po kilku godzinach, odrobinę czekoladowa, sucha paczula łamie królewskie panowanie tej pięknej inkarnacji oudu i ściąga zapach ku zmierzchowi. Nie ma w nim już ani drzewnej żywicy ani róży, zniknęła nie ujawniając ani twarzy, nie zdradzając swych tajemnic, bezcielesna niczym abstrakt. Zapach wysładza się balsamicznie i miodowo, wtula się w skórę i znika w końcu cicho a w jego ostatnich oddechach daje się wyczuć miękki dotyk kaszmeranu.

* "Dawna róża trwa w nazwie, nazwy jedynie mamy."- ostatnie zdanie z Imienia Róży Umberto Eco
Ilustracja pierwsza pochodzi z http://www.liveinternet.ru/users/4246114/post158774624/
druga zaś z ze strony Agencji Fotografii i Reklamy MatyldaProjekt. Więcej można znaleźć tutaj: http://www.matyldaprojekt.com