Comme des Garcons, Series 7 Sweet: Nomad Tea

" Czuje do kogoś miętę przez rumianek"- tak eufemistycznie nazywał doświadczającego zauroczenia i seksualnego pożądanie jeden z moich nauczycieli, doktor P., uroczy arcyoryginał.
Przypomniałam sobie to wdzięczne powiedzenie wąchając Nomad Tea, okazało się bardzo adekwatne choć nieco ambiwalentne bo ja choć poczułam miętę i rumianek dosłownie to w przenośni wcale nie doświadczyłam tego, co kryje się za zestawieniem tych dwóch roślin.

Rabatka z ziołami

Bardzo lubię dobrą herbatę, mocną i wrzącą od teiny, lubię też herbaciane aromaty tak te ciepłe i bursztynowe jak wytrawne, zielone, trawiaste. W Nomad Tea herbaty natomiast nie udało mi się wywąchać. Jest, owszem, dużo mięty. Jest rumianek, silnie dosłodzony, taki jaki poleca się jako domowy lek na dolegliwości trawienne. 

W otwarciu miętowe listki są świeże i miękkie, gdyby zgnieść je palcami ubrudziłby je zielonym, orzeźwiającym sokiem. Świdrujące w nosie geranium swoją mocą sprawia, że mięcie cierpną łodyżki, stroszy się delikatny meszek na liściach i z obrażonego ziółka wydobywa się to spektrum aromatu, które odnaleźć można w woni superwybielającej pasty do zębów. Zapach zagęszcza się, krzepnie do konsystencji rzeczonej pasty a jednocześnie staje się dokuczliwie sztuczny, lepki. To przejście od grządki z ziołami do półeczki z przyborami i kosmetykami higieny osobistej jest bardzo szybkie i tak spektakularne, że łatwo przegapić co innego dzieje się podczas ewolucji pachnidła. A dzieje się sporo.

Oto rumianek, podsuszony i zaparzony w postaci ziółek, suto dosłodzony. A obok gorzka czekolada w kostce, położona na brzegu talerzyka, rozgrzana od ciepła filiżanki, nadtopiona. Wraz z rozwojem zapachu zdaje się, że napar odparowuje, w filiżance pozostają same fusy i nierozpuszczone kryształy cukru. Im bardziej zioła wysychają i skręcają się tym bardziej w zapachu dominować zaczyna kadzidło, niepalone i słodkie. Ta chwila podoba mi się najbardziej, niestety szybko kadzidło i ziołowe fusy wyparte zostają przez aromat siana ale zupełnie innego niż wonne, świeże siano na przykład w J' Ose. W Nomad Tea siano jest zaparzone od gorąca, jakby nieco skisłe, kumaryna maczana w cukrze wilgotnieje i robi się dziwnie oślizgła kojarząc mi się z zapachem ohydnego naparu z pokrzywy, który traktowany był przez część mojej Rodziny jako panaceum i którym przemocą pojono mnie w dzieciństwie.

 Pokrzywa, stosowna na tytułowej rabatce ale całkiem dla mnie nie do zaakceptowania, jest przy tym obrzydliwie trwała, odmawia wszelkiego rozwoju w kierunku zapachu milszego mojemu powonieniu, w jakimkolwiek kierunku. 

Przytłoczona i zniechęcona przykrymi wspomnieniami ostatecznie rezygnuję. Nie poczuję, wbrew najlepszym chęciom , mięty przez rumianek do mięty i rumianku (oraz pokrzywy) w Nomad Tea.

Ilustracja pierwsza to pochodząca z serwisu deviantart fotografia Agaty Rorat Herbata. Więcej zdjęć autorki można znaleźć tutaj: http://antonina-w-ogrodzie.deviantart.com/
Ilustrację drugą pożyczyłam z: http://domherbat.wordpress.com/2011/01/30/herbata-marokanska-atai/
Ilustrację trzecią pożyczyłam z bloga: http://donia-kamea.blog.onet.pl/