Paloma Picasso: Paloma Picasso EDP

Ostatnio pisałam o wizji kobiecości, która nie przekonuje mnie wcale, dziś zatem, dla równowagi, chciałabym opowiedzieć o kobiecości triumfującej, która zachwyca mnie i zabiera mi oddech; wytrawnej jak głęboko garbnikowe czerwone wino, bogatej, zmysłowej, pełnej szyku, wolnej od wahań i nieśmiałości podlotka, dojrzałej, pewnej siebie, świadomej swej magii.
Siłą kobiecości według Palomy Picasso nie jest doskonałość ani dążenie do nieosiągalnego ideału ale właśnie afirmacja skaz i defektów na których opiera się jednostkowość, wyjątkowość, niepowtarzalność, słowem, to wszystko, dla czego mężczyzna pożąda tej właśnie jedynej kobiety, opętany jej unikatowym pięknem ją tylko uwielbia i kocha.
Paloma Picasso w wersji wody perfumowanej potrafi być, w zależności od kontekstu i nastroju, elegancka, klasyczna aż do pewnej sztywności, formalna i stonowana albo też wyuzdana, bezwstydna aż do granic wulgarności. Potrafi się zapamiętać, zagubić w pasji gdy w wyrafinowanym, ostrym szyprze wyłamują się ciemne, nieprzyzwoicie fizjologiczne akordy zwierzęce rozgrzewane gorącym, pulsującym w rymie przyśpieszonego oddechu upojnym kwiatowym sercem.

Kobiecość triumfująca.

Paloma Picasso to dla mnie odważna bielizna noszona pod klasyczną garsonką, kobieca dłoń na męskim kroczu w gwarnej restauracji, porozumiewawczy uśmiech, nieprzyzwoita uwaga wygłoszona szeptem w publicznym miejscu, powłóczyste spojrzenie spod rzęs, zapach własnej intymnej wilgoci. Na kulturowo narzuconych granicach, dobrym wychowaniu, społecznie uznanym zakazie klasycznego szypru pojawiają się rysy, rozsadzająca je od środka pierwotna, nieokiełznana seksualność ledwo okryta jest koronkowym, aldehydowym otwarciem, cierpko- gorzkim, na wpół transparentnym, które przykrywając- odkrywa, niepokoi i rozpala wyobraźnię. 

Zdarzają się dni, w których Paloma poprzestaje na obietnicy, pełne pasji serce zapachu pozostaje ukryte pod skórą, wyczuwam je bardziej intuicją niż powonieniem, jest słodyczą przyszłej rozkoszy ale zarazem groźbą, jeżącym włoski na karku niepokojem obcowania z siłą przyczajoną lecz nieposkromioną. Warstwa dostępna zmysłom jest jednak cywilizowana, uładzona i... wymagająca. Ostro zarysowany, gorzki, zdecydowany szypr na drzewnej, wilgotnej od mchu podstawie nie doda pewności siebie, może tylko przygnieść kobiety nieśmiałe lub podkreślić i uzupełnić siłę osobowości dominujących. Purpurowy, dramatyczny kwiat goździka jak ciemnoczerwona szminka dopełnia obrazu całości.
Czasami jednak hiszpański temperament Palomy zwycięża nakazy zdrowego rozsądku i łamie bariery kultury. Spod szypru kiełkuje wtedy upojny ylang, wpierw nieśmiało, wątłą lecz gęstą od zapachu łodyżką. Za nim jednak pnie się cały kwiatowy akord, splątany, gęsty, parny. Wyuzdany pragnieniem ciepła i słońca nabiera siły w kontakcie z ciałem, rozpełza się zachłannie pospołu ze śliską, nieco kamforową paczulą.

Ostry, szorstki cywet, perwersyjna skóra wraz z tłustym, piżmowym kastroleum mnie, miłośniczce fizjologiczności, kojarzą się wprost i bez ogródek. To miłosny akt, zmysłowy powolną ciężkością kwiatowych olejków, które, parując z wolna ze splecionych ciał odzierają seksualność z sennej namiętności aż do samego sedna, instynktu, do czystej zwierzęcej chuci, dosłownej, dosadnej, zapamiętałej i ekstatycznej, pełnej urywanych jęków, przyspieszonych oddechów, wilgoci ciał o cierpko- gorzkim smaku dębowego mchu.

Paloma Picasso to zapach kapryśny jak rasowa femme fatale, wymagający i przyciągający uwagę. Kobieta weń odziana nie pozostanie niezauważona, odwaga niezbędna do noszenia tak trudnych perfum nie pozwoli jej zginąć w tłumie. A reakcje wywoła pewnie różne, od fascynacji po niechęć albo wstręt. To zapach dla voyeurystów, symbolicznie zaspakajać może pragnienie podglądania i bycia podglądanym w najbardziej intymnych momentach życia, w chwilach gdy znikają wszelkie granice i wszelka kultura a pozostaje sam instynkt. I pot.


Ilustracja pierwsza to Madonna pędzla Edwarda Mucha, wersja z 1894 roku
Ilustracja druga to obraz Femme fatale pędzla Damiana Kłaczkowskiego, ilustracja trzecia natomiast, (fragment) Szał uniesień namalowana została przez Władysława Podkowińskiego również w 1984 roku.