Royal Crown: My Oud

"(...) są pewne cztery rzeki, z których największa i najbardziej na zewnątrz oblewająca Ziemię to jest tak zwany Ocean. Naprzeciw niego zaś i w przeciwnym kierunku jest rzeka smutków, Acheron, przez różne pustkowia płynie pod ziemią i wpada do jeziora Acheruzja, tam gdzie dusze mnóstwo umarłych przebywają i odbywszy tam czasy wyznaczone bywają znów wysyłane do ciała powstających istot żywych. Trzecia rzeka pomiędzy tamtymi dwiema wypływa i blisko źródła wpada w kraj ogromny, który ogniem wielkim płonie, (...) okręciwszy się wiele razy pod ziemią wpada w niższe okolice Tartaru. To jest rzeka płomieni, którą zowią Pyriilegetonem (...) Naprzeciw niej zaś czwarta rzeka wpada naprzód w kraj straszny i dziki- jak mówią kraj cały ciemnoniebieski jak hartowana stal; rzekę tę nazywają Styksem. (...) Woda Styksu również nie miesza się z żadną inną, tylko tak naokoło obiegłszy wpada do Tartaru naprzeciw ujścia Pyriilegetonu. A imię tej rzeki skarg i łez, jak mówią poeci, Kokytos."*




Kilka razy na łamach tego bloga zapewniałam, że nie lubię oudu. Teraz zastanawiam się pod który stół mam wejść by to twierdzenie odszczekać. A to wszystko dlatego, że nigdy wcześniej nie wąchałam takiego oudu...

Otchłań wód Hadesu

 ...oudu, który jest jednocześnie statyczny i żywy, matowy i lśniący, gładki i szorstki, ciepły i zimny jak toń podziemnej rzeki, miękki jak futro i twardy niczym hartowana stal. Otwarcie przywodzi na myśl oudową taflę stojącej wody, niezmąconej, spokojnej przedwiecznej, tak ciemnej że zdaje się pochłaniać wszelkie światło a jednocześnie lustrzanej, zdolnej dublować zawieszone wysoko na firmamencie gwiazdy. Powierzchnia wydaje się twarda i nieprzenikniona wiem jednak, że można zanurzyć się w tą ciemność, a ona rozstąpi się pod naporem ciała. Dymny mrok wsączy się do ust, gardła i nosa pierwszy wdech to zachłyśnięcie się nim płuca pojmą, że tą ciemnością można swobodnie oddychać.

Po powierzchni prześlizgują się pylisty szafran, szorstki i gorzki, igra po wodnej tafli jak odbłysk światła oudowa otchłań pod nim pozostaje jednak nieporuszona, mroczna i cicha. Za szafranem suną miękkim ogonem suche, wytrawne goździki, wonne echo liści laurowych, jałowcowych jagód oraz ziela angielskiego. Kadzidło wyjedzone żarem do samego pamiętającego zapach popiołu oplata oud jak Styks Tartar, w uścisku szorstkiej pylistości agarowa żywica wydaje się być jeszcze gładsza, jeszcze ciemniejsza, jeszcze bardziej ostateczna, niczym najdalsza granica.
W bazie nutach głębi zapachu pojawia się sugestia różanej cierpkości, kropla gęstej, gorącej krwistej czerwieni w oceanie wszechogarniającej, chłodnej czerni.

My Oud jest piękny od pierwszej aż do ostatniej nuty. Otulająca wszystkie zmysły czerń absolutna zapachu przywodzi na myśl zaświaty i piekielne czeluście nie jest to jednak wizja, która budzi przerażenie czy lęk. Mrok tego zapachu to nie chrześcijańskie płomienie, smoła oraz wieczyste męki, ból i zgrzytanie zębów aż po kres czasów. My Oud to łyk mącącej myśli wody z Lety, słodycz zapomnienia, zapadnięcia się i powrotu do pierwotnej, miękkiej, ciepłej niezróżnicowanej nieświadomości. 
To powrót do Oceanu, którego kroplę każdy z nas nosi w sobie.

* fragment z dialogu Fedon Platona w tłumaczeniu Władysława Witwickiego
Wszystkie lustracje to dzieła Gustave Dore wykonane do Piekła z Boskiej Komedii Dantego.