Yves Saint Laurent: La Collection M7 Oud Absolu

Nie znam jego imienia, nie wiem jakiego koloru są jego oczy. Przychodzi tylko nocą. Bezszelestnie skrada się pod osłoną ciemności nieomylnie odróżniając mój oddech od wielu innych oddechów, węchem albo bezbłędnym instynktem odnajdując drogę w mroku. Choć czekam wyczulając wszystkie zmysły żaden szmer nie zapowiada jego przybycia, wydaje się, że nieruchome powietrze gęstnieje, ciemność materializuje się w nagie ciało mężczyzny, smukłe, smagłe, gładkie jak skrzydło nietoperza. Na twarz, ledwo majaczącą pośród nocy spadają gęste, twarde, długie włosy, które można głaskać, można bawić się nimi, można mocno wbić palce w ekstazie przyciągając jego głowę do siebie. 
Przybysz zamiera w bezruchu nachylony nad moim posłaniem. Nasłuchuje przez chwilę, kładzie palec na ustach gestem nakazującym milczenie i cicho wślizguje się pod przykrycie a dotyk jego jest jednocześnie mocny i delikatny jak kocie futro.

Tajemniczy Kochanek

Oud Absolu to agar wobec którego kapitulują moje zmysły. Smagłolicy, surowy, urodziwy tylko przez kilka pierwszych chwil, gdy mości się na skórze, ukazuje, prócz głębokiego, wytrawnego orientu inkarnację ostrą, kanciastą, medyczną. Chwilę później zaś przywiera do ciała, oblepia je ślepą, gęstą, dymną tłustością i jest już samą głębią, samą zmysłowością, dotykiem erotycznym jak ukradkowa pieszczota znacząca ciało szlakiem gęsiej skórki.
Słodka, świeżo odarta z odstającej, cienkiej skórki mandarynka złożona została z suchym, mineralnym akordem tłuczonego, krzeszącego iskry krzemienia z płynnie dołączającym miękkim, paczulowym mrokiem. Powstała cicha, olfaktorycznie zamknięta przestrzeń, którą przeniknąć próbuje wzrok, w której słuch próbuje wyłowić szelest bosych stóp. Pylisty, suchy akord słodkiego kurzu wykończony dojrzałą, purpurową wiśnią oprawia pożądliwy oud, lepki i gęsty jak smoła, zmysłowy niczym wibrujące w gardle mruczenie.

Niepokojące połączenie agarowej słodyczy o smaku cherry z zimnym, surowym, mineralnym akordem wydobywa z oudu komponentę zwierzęcą podobną trochę do słodko-piżmowej woni kastroleum a trochę do chropowatej i szorstkiej rosyjskiej skóry.
Słodycz przycicha do intymnej, świetlistej, mirrowej poświaty i gdy już wydaje się, że to przedwczesny, wygrzany kroplą ambry finisz zapach łapie głęboki oddech o woni gorzko- słonej żywicy czystka.  Pierwotna surowość i mroczna przestrzeń labdanum sprawia, że oud odzyskuje na nowo siły, niespodziewanie zmartwychwstały nie pozwala by pot stygł na jego skórze, przesyt zmęczenia zmienia w nawrót szarpiącego zmysły apetytu.

Tajemniczy kochanek przychodzi noc w noc. Ciało ma namacalne, ciepłe, chętne pieszczotom ale czasami wydaje mi się, że zostało utkane z ciemności i tylko udaje fizyczne istnienie w istocie zaś jest skondensowaną materią moich snów. Za jego plecami majaczy czasami cień nietoperzych skrzydeł ale może to tylko złudzenie rozszerzonych źrenic, drżącego ciała wygiętego w łuk. Inkub to czy człowiek, demon nocy czy żywa istota?
Nie znam jego imienia, nie wiem jakiego koloru są jego oczy. Przychodzi tylko w nocy. Nigdy nie wypowiedział ani słowa. I chcę by milczał, sama kładę mu na ustach dłoń.



Ilustracja pierwsza i trzecia to obrazy pędzla Henry'ego Fuseli [niem. Johann Heinrich Füssli] (1741-1825) Koszmar nocny i Inkub
Ilustrację drugą pożyczyłam z http://www.ngabo.org/idols/lucifer_the_godess.htm