Perles de Lalique Lalique

Lubię nosić biżuterię z naturalnych pereł, które, tak jak moje ulubione bursztyny nagrzewają się ciepłem ludzkiego ciała. Mgliste, mniej lub bardziej regularne kulki, mleczne lub wybarwione nie są dla ciała czymś obcym, chłodnym metalem lub kamieniem leżącym na skórze, uwierającym, ostrym. Perły wprost stapiają się w tym, kto je nosi i pięknieją od czułości, ciepła i pełnych podziwu spojrzeń. Zapomniane w szkatułce z biżuterią i nienoszone natomiast matowieją i tracą urodę.

Siostra Róża w ziemniaczanej biżuterii.

Perły Laliquali nie są tworem przyrody, nie mają nic wspólnego z morskimi głębinami i cichą pracą zranionego małża. Otwierają się różą, intensywną, hałaśliwą, szpitalną, ubraną w pielęgniarski fartuch i trepy, zbrojną w wielką, zakończoną ostrą igłą strzykawką, pewnie z kamforą. Bo to kamfora odpowiada za moje "medyczne" skojarzenia, zdecydowanie nieprzyjemne, odbierające urodę otwarciu. A jest co odbierać, róża w interpretacji Lalique bowiem nie jest ani bułgarskim olejkiem ani ogrodową, sztywną pięknością, ani słodką konfiturą- to dziki, zielony krzak obsypany małymi, pełnymi różyczkami chronionymi przez niezliczone drobne kolce kujące i wbijające się w palce dłoni zrywającej kwiat. Nie ma w niej ani krzty oleistości, tłustości ani mroku.  Cóż jednak z tego skoro jej jasność i wykarmioną słońcem miodność kazi wżerające się w nos kamforowe wykończenie?

Pielęgniarka Róża ze swą strzykawką znika na szczęście szybko, pewnie któryś z pacjentów wyzywa. Perły stają się wytrawne, suche, szyprowe na nowoczesny, nieagresywny sposób, sypie się irysowy puder.Tekstura zapachu robi się bardzo przestrzenna, przy skórze pełzają smużki wetiweru, a dalej od ciała strzelają jak iskry elektryczne pikantne akordy pieprzu.  Wilgotny, dębowy mech dodaje głębi a lekkości niewymieniony w nutach ale bardzo dla mojego nosa wyraźny akord drewna cedrowego, które być może nie jest wcale cedrem a olejkiem ISO E SUPER, który, jak to twierdzą użytkownicy Fragranticy jest podstawą wonnej kompozycji Pereł. Zapach jest chłodny, gładki, pełen dystansu i nieco sztywnej elegancji.

I bardzo by mi się to podobało gdyby nie podejrzany, błyskający czasem na mojej skórze zatęchły aromat kiełkujących ziemniaków. Możliwe, że i spleśniałych. To oczywiście wredna paczula w jednym ze swoich najpaskudniejszych wcieleń, złośliwa i wyrachowana. Sadystycznie nie psuje kompozycji od razu, nie skreśla jej, nie epatuje swoim obliczem. Znika, chowa się za innymi nutami niemal dając zapomnieć o swoim istnieniu a potem pojawia się nagle zaciągając piwnicznym tchnieniem i zimnym aromatem mało szlachetnej pleśni. Uderza w nozdrza, tłucze się przez chwilę po węchomózgowiu a późnej znika, rozpływa się kompozycji udając, że wcale jej tu nie ma.

Rozszalała wyobraźnia podsuwa mi wizję naszyjnika albo kolczyków zrobionych z zeszłorocznych kartofli z wielkimi, żółtymi pędami jako dodatkowymi ozdobnikami... nie! Może to i oryginalne, może to i niszowe ale takiej paczuli zdecydowanie odmawiam miejsca na mojej skórze.

Ilustracja pierwsza pochodzi z http://www.perles-de-bain.com/

Ilustracja trzecia to fragment kadru z filmu Kill Bill Quentina Tarantino, Daryl Hannah jako Elle Driver

Zdjęcie trzecie pożyczyłam z http://www.seromaniacy.pl/porady/porada,Niebezpieczne-kly-ziemniaczane