Gres Cabochard

Są w perfumeryjnym świecie zapachy ładne, zapachy pełne uroku, wdzięku, zapachy, które wprost nie mogą się nie podobać. Są też takie, które aż jeżą włosy na karku, elektryzują, budzą niepokój w dole brzucha; choć wcale ładne nie są zapadają w pamięć (i często- w serce) głębiej niż te urodziwe. A gdyby bohater dzisiejszej zapachowej opowieści był muzyką, głosem brzmiałby właśnie tak:

Chropowaty, zdarty, głęboki, ciemny, gorzki zadziorny, ostry, pewny siebie impertynencki, pełen skóry, tytoniowego dymu emocji i poezji. Uparty.

Fascynujący brzydal.

Gdyby w Sevres znajdował się wzorzec szypru na podobieństwo wzorca kilograma czy metra to pewna jestem, że pachniałby tak, jak Cabochard. Fizjologicznie, gorzko, mocarnie, tak że aż wykręca błonę śluzową nosa na drugą stronę. To połączenie skóry, tytoniu, dębowego mchu i ziół tworzy jeden z najbardziej niepokornych i charakterystycznych zapachów jaki znam.
Cabochard jest brzydki w fascynujący sposób, intensywny, szorstki, epatuje wprost swoim brakiem urody graniczącym niemal z kalectwem, wprawiając w zakłopotanie co bardziej nieśmiałych i skrępowanych, nie czyniąc najmniejszych wysiłków by się podobać czy chocby by brzydotę swą ukryć lub zamaskować. Patrzy prosto w twarz, wyzywająco, bezczelnie, wzrok ma ciężki, przekrwione po pijaństwie ubiegłej nocy oczy. 

Jest dysonansem w świcie zapachowych piękności, zadrą, zgrzytem- bardzo melodyjnym kiedy się głębiej wsłuchać. Ballady Toma Waitsa, oszczędne, proste w warstwie instrumentalnej, jazzujące, wyśpiewywane chropowatym, zdartym aż do bólu, zmęczonym głosem, przeciskające się przez wyschnięte gardło z trudem, ciężko są tak samo cierpkie, gorzkie, tak wypełnione emocjonalną treścią jak Caborchard. I tak samo zmysłowe.

Pachnidło otwiera się goryczą, tytoń początkowo obecny jako lekko tylko podsuszane liście, gryzące aldehydy, gorzka skóra, zielona bylica i asafoetida zwana inaczej, jakże adekwatnie, czarcim łajnem lub smrodzieńcem tworzą zapach chropowaty i tupeciarski. Asafoetida to przyprawa kuchni indyjskiej, ma zapach trochę podobny do cebuli i odrobinę zbliżony do czosnku, Cabochardowi dodaje ostrości i bezkompromisowości. Spod tego nietypowego, nieco nawet słodkiego dzięki mocno zmieszanym kwiatowym nutom doprawionym szczyptą przypraw szybko wygląda klasyczny, bardzo wytrawny szypr. Wilgotny od dębowego mchu, zmysłowy, ciężki, cierpki, fizjologicznie kwaśny od animalistycznych nut.

 Liście tytoniu rozsychają się coraz bardziej, brązowieją, marszczą się i kruszą a w końcu buchają płomieniem wypełniając przestrzeń zapachu siwymi kłębami wonnego dymu. Tytoń sprawia, że pachnidło staje się szorstkie, suche tak jak suche są lepiące się do papierosowego filtra spierzchnięte, spękane do krwi wargi.

Podstawą zapachu jest oczywiście skóra. Gorzka, intensywna, świeżo garbowana złożona z masłem kokosowym i ziemistym, dymnym wetiwerem na sposób podobny do tego, którego użyła Gremaine Cellier tworząc Jolie Madame. Szorstkość i gorycz tego złożenia skontrastowane są kremowym, miękkim drewnem sandałowym oraz odrobiną niemydlanego piżma, nutami będącymi pewnie impresjami z podróży do Indii Madame Gres. Wonną widokówką z tych wojaży miało być właśnie Cabochard.

Mnie zapach ten z orientem czy Indiami nie kojarzy się wcale. Zamykam oczy i przenoszę się do knajpki na południu Stanów Zjednoczonych, w jakimś portowym mieście.

Noc jest już późna, pijani marynarze przysypiają nad niedopitym burbonem, nieliczne wolne królowe nocy tracą już nadzieję, makijaż spływa im z twarzy i widać w słabym świetle, że cery dawno im się zaczęły smucić. Powietrze jest gęste od dymu tytoniowego, aż szczypie w oczy. 

Na podwyższeniu przy przy samotnym pianinie chwiejący się ze zmęczenia muzyk z petem przyczepionym do wargi na wpół śpiewa na wpół opowiada niskim, schrypniętym głosem, dopije tylko tą szklankę whiskey i skończy na dzisiaj, i tak nikt go już nie słucha może więc otworzyć udręczoną duszę, pianinu opowiedzieć o swoim marnym życiu, zawiedzionej miłości, straconych pieniądzach i szansach, o goryczy i samotności przebudzeń na ciężkim kacu w pustym łóżku w lichym pensjonacie.  

Cabochard to zapach gorzki jak bezsenna, samotna noc, chropowaty, zdarty, szorstki, dymny a jednocześnie wilgotny i mszysty. Brzydki- i trudno mi uwierzyć, że swojej epoce był odbierany inaczej- a jednocześnie pełen niezwykłego, elektryzującego wprost erotyzmu.

Na wszystkich zdjęciach jest oczywiście Tom Waits.
Ilustracja pierwsa pochodzi z http://niezalcodzienny.pl/tom-waits-nagrywa-nowy-album/5337/ 
Ilustrację drugą pożyczyłam z http://www.guitarparty.com/artist/tom-waits/ 
Ilustrację trzecią można znaleźć tutaj:http://www.mitraya.com/?p=20878