Infusion d'Iris Prada

Dla zapachów Prady mam bardzo ambiwalentne uczucia. Podziwiam, szanuję, z przyjemnością tropię, ale na kimś. Prada sygnuje pachnidła perfekcyjne, chłodne, zdystansowane, eleganckie, tworzy wonne ramy dla nosicielki perfum. Aby wypełnić je adekwatną, nie tworzącą dysonansu treścią kobieta, w moim wyobrażeniu, winna być tak perfekcyjna jak zapach, ładna urodą reklam, starannie umalowana, uczesana na gładko, bez jednego niesfornego kosmyka, dumnie i z godnością płynąca przez przestrzeń na bardzo wysokich obcasach. Ja na moich szpilkach licząca sobie ponad metr dziewięćdziesiąt ciągle się potykam, miast majestatycznie stawiać kroki wciąż się śpieszę i plączę stopy, jestem nieustannie rozczochrana i nieumalowana i zupełnie nieładna. Całkiem więc do Prady nie pasuję.

Zapach, o którym dziś chcę pisać dodatkowo straszył mnie aurą "zapachu czystości", mydła, proszku, świeżego prania. A to zupełnie nie moje olfaktoryczne klimaty, nie to, żebym się jakoś szczególnie czystością brzydziła ale jeśli mam ochotę nią pachnieć po prostu idę pod prysznic zaopatrując się wprzódy w dużą ilość środków higieny osobistej. Obawiałam się też nieco rzekomej pudrowości perfum, akordu, który zwykle dusi mnie i dławi, zabiera tlen a same perfumy czyni dla mnie klaustrofobicznymi (i fobicznymi na różne inne sposoby).
Nie zabiegałam zbytnio gorliwie o testy i poznałam tą kreację Prady długo, długo po premierze. I było to jedno z najmilszych wonnych rozczarowań, jakich doznałam podczas moich pachnących podróży zapach bowiem tak miał się do moich wyobrażeń o nim jak.... irys do białej koszuli.

Zapach białej koszuli.

Infusion d'Iris nie jest zapachem czystości, jest zapachem czystym. Schludnym, zaryzykuję to słowo, choć mam świadomość, że nie brzmi ono dobrze w kontekście perfum. Nie czuję w nim ani dominującego mydła ani dopiero co rozwieszonego prania, piżmo jest dyskretnie ukryte w podstawie, oddychając tymi perfumami mam wrażenie, że wciągam do płuc orzeźwiające powietrze letniego poranka, czyste i chłodne choć można już wyczuć, że zbliża się upał. 

 Infusion d'Iris nie jest wcale pudrowy choć kłącze irysa wyraźnie jest obecne podczas całego, bardzo długiego życia zapachu na skórze ale dodaje ono zapachowi świeżości i kwietnej, powietrznej lekkości  nie dusząc, nie dławiąc, nie osypując się miałkim proszkiem.

To perfumy jasne, czyste, świeże, pełne niewymuszonej, spokojnej elegancji. Dyskretne, intymne i bardzo kobiece. Nie tworzą sztywnego gorsetu stylizacji dyscyplinującego każdy włos na głowie i każdą myśl w niej ale skłaniają do wyprostowania pleców, zwolnienia kroku, podniesienia podbródka. To biała damska koszula świata perfum, elegancka ale uniwersalna, pasująca niemal do wszystkiego, zawsze będąca w modzie, stosowana na każdą prawie okazję.
Infusion d'Iris otwiera się niesłodkimi cytrusami pełnymi drobnych, gorzkawych, gdy się je z nieuwagi rozgryzie, pestek jedzonymi dopiero co umytymi dobrym mydłem dłońmi. Jasne, zielone, żywiczne galbanum tnie orzeźwiające owocowe aromaty, rozpowietrza je, rozświetla dla miękkiego, delikatnego zapachu kwiatów pomarańczy i irysa, świeżego,   pełnego roślinnego soku przywodzącego na myśl tak kruche, sztywne płatki strzelistego, smukłego kwiatu jak i dopiero co rozcięte żółtawe kłącze płukane strumieniem chłodnej wody.

Wilgotny cedr pełen żywic, świeżo ścięty, broczący sokiem dodaje zapachowi odrobiny chropowatości pogłębiając wrażenie czystości i orzeźwienia. Skontrastowane odrobiną zielonego wetiweru kadzidło pojawia się późno, najpierw w postaci chłodnej i subtelnej strużki dymu, po jakimś czasie przybiera na sile ale nie bucha płomieniem ani nie kłębi się  burą chmurą. Pozostaje zimne i czyste, w jego oparach rozsycha się irysowe kłącze i ujawnia swe pudrowe oblicze , nie wdziera się jednak do płuc, nie sypie się do nosa, wciąż jest świeże, jasne, przestrzenne.


Nosząc Infusion d'Iris obowiązkowo do białej koszuli ciepłymi porami roku mam wrażenie unoszenia się w prywatnym obłoku wyrafinowanej, minimalistycznej elegancji, nienarzucającej się, stonowanej, dającej poczucie komfortu podobnego do tego, który sprawia ciału  dotyk chłodnego, cienkiego płótna. I czuję się z tym tak dobrze, że mam ochotę rozpiąć jeszcze jeden góry guzik mojej koszuli.








Ilustracja pierwsza, zdjęcie z pokazu mody domu Prada pochodzi z http://online.wsj.com/article/SB10001424052702304474804576371382087969522.html
Ilustracja druga, Audrey Hepburn w białej koszuli, pożyczona została z znakomitego, bardzo ciekawego bloga http://wizerunek.blox.pl
Ilustracja trzecia pochodzi z http://www.bank-zdjec.com/foto/7188/