Diptyque Tam Dao

Po trosze miłosna pieśń a po trosze kołysanka. Ta piosenka silnie na mnie oddziałuje choć nie rozumiem ani słowa. Melodyjność, prostota, miękki głos Indiry Varmy wprowadzają mnie w odprężenie, ciało nagle odczuwa swój ciężar, mięśnie niemal same się rozluźniają, powieki robią się jakby cięższe. To znużenie i zmęczenie podobne do tego, które odczuwa się po fizycznej miłości, błogie, senne, szczęśliwe, gdy głos, przyciszony nagle i zmiękczony aż do szeptu sam się szepcze, a czasem śpiewa cichutko, kołysanki i miłosne wyznania.

Ósma część Kamasutry

Tam Dao to nazwa regionu i parku narodowego w północnym Wietnamie. Na mojej olfaktorycznej mapie jednak perfumy te nie leżą nad Mekongiem a nad Gangesem, Indusem i Brahmaputrą, w krainie tajemniczo uśmiechniętych, wielorękich bóstw, egzotycznych świątyń, w których buszują małpy, alchemii tantrycznej, niedostępnych lasów, niedosiężnych szczytów oraz starożytnych traktatów o herosach i bogach, miłości, wojnie i pojednianiu. Przywożone stamtąd, misternie toczone w sandałowym drewnie szkatułki, figurki słoni, bożka o głowie słonia, Buddy w pozycji kwiatu lotosu, które podziwiałam jako dziecko i brałam je w dłonie z prawdziwym, przepełnionym czcią nabożeństwem po potarciu wydzielały nikły, słodkawo- kremowy aromat. Odnalazłam go właśnie w Tam Dao.

Nie od razu jednak. Otwarcie Tam Dao bowiem uderza w nos ostrym, zielonym, kujących aromatem cyprysowych igiełek złożonych z lepką, mirytową żywicą. Myślę, że ktoś wkroplił ukradkiem do zapachu odrobinę terpentyny, woń otwarcia przywodzi mi na myśl zapach świeżo polakierowanego, egzotycznego drewna. Tłustawa, nieco chemiczna woń politury tłumi naturalny drewniany aromat, przykrywa go twardą powłoką sprawiając, że pozostaje jedynie sugestią, ukrytą obietnicą. Ta faza zapachu Tam Dao odpowiada mi najmniej, na szczęście szybko jednak gaśnie a raczej znika tak, jakby ktoś, cierpliwie, warstwa po warstwie, ostrożnie by nie zranić drewna zdzierał politurę gdy tylko zastygła a później delikatnie polerował aż zostanie nagie drewno, nietknięte lakierem, czyste. Najpierw pojawia się cedr. Suchy ale nie spękany, darty nożem w długie, cienkie, miękkie wióry, szczodrze polany lekkimi molekułami Iso.

Kremowy, ciepły, puchaty, maślany, jasny sandałowiec zjawia się nieco później przypominając mi aromat zapamiętany w dzieciństwie, ogrzane dłońmi posążki z sandałowego drewna tak właśnie pachniały, słodko, egzotycznie, tajemniczo. Nieco geraniolowe drewno różane, korzenno- kwiatowe migoce pod gęstym sandałowcem, poddaje się bez walki, rozpływa się w nim i ginie w kremowej, nieco oleistej nirwanie. Gdzieś na skraju wrażliwości mojego powonienia, u zmierzchu zapachu i tuż przy skórze pojawia się nikła nuta pudrowego piżma oraz cynamonu z hmm, mentolem? Czyżby?
Tam Dao to zapach prosty i pełen spokoju. Rozwija się ale stroni od wszelkich olfaktorycznych rewolucji, jest tajemniczy jak kontemplujący nieskończoność Budda a jednocześnie stanowi uosobienie zwykłych przyjemności, najprostszych radości, najoczywistszego szczęścia. 

Tytuł piosenki, którą przytoczyłam na początku w tłumaczeniu na angielski brzmi: Come paint my breast with sandalwood. Pochodzi ona ze ścieżki dźwiękowej do filmu Kamasutra Miry Nair. Film ten niewiele ma wspólnego z traktatem Watsjajany, który jest zarówno dziełem historycznym, rozprawą filozoficzną i instruktażem dla poszukujących rozkoszy. Oryginalna Kamasutra składa się z siedmiu części, w których opisany jest prawie każdy aspekt ówczesnej seksualności: od kontekstu kulturowego, obyczajowego, poprzez zagadnienia czysto anatomiczne i morfologiczne aż do szczegółowych technik ars amandi. Myślę, że Tam Dao mogłoby do dzieła Watsjajany dopisać jeszcze jeden, ósmy rozdział. Traktowałby o przyjemnościach zmysłowego nasycenia, sennego spokoju, błogiego znużenia, bliskości, intymności, czułości.




Ilustrację pierwszą pożyczyłam z http://konkanikesari.com/2007/09/03/celebrating-gokulashtami/
drugą zaś z http://www.tsiorba.com/flamenco-guitar-port-orford-cedar-spruce/
trzecia to kadr z filmu Kamasutra The Tale of Love Miry Nair z 1996 roku.
Film zmajstrowałam sama z utworu z soundtracku rzeczonego filmu autorstwa Michaela Danna oraz zdjęcia z http://bloggers.com/post/kamasutra-mehandi-tatoo-2097551 (przypatrzcie się dokładnie wzorom na dłoniach!)