Olfactive Studio: Lumiere Blanche

Czarna dziura to jeden z najdziwniejszych obiektów w menażerii wszechświata. Powstaje najczęściej na okoliczność śmierci bardzo dużej gwiazdy, wtedy gdy procesy fuzji ustają i nic już nie może powstrzymać kolapsu, zapadnięcia się niewyobrażalnej masy do punktu w matematycznym znaczeniu tego słowa. Czarna dziura nieprawdopodobną grawitacyjną mocą pochłania wszystko, nawet dla światła z przestrzeni zwanej horyzontem zdarzeń nie ma już ucieczki. Co dzieje się wewnątrz czarnej dziury, nie wiemy. Pewnie przestają obowiązywać tam znane nam prawa fizyki i prawa wyobraźni. 

Czarne dziury są, jak sama nazwa wskazuje, doskonale czarne. Opadająca na nie materia jednak potęgą grawitacji zmienia się w plazmę i emituje światło. Czarne dziury czasami też obracają się, a razem z nimi obraca się fragment czasoprzestrzeni. Wszystko to sprawia, że te śmiertelnie groźni, nienasyceni kosmiczni zabójcy są też nieprawdopodobnie piękni.

Przed horyzontem zdarzeń.

Lumiere Blanche otwiera się chłodno, blaskiem niebieskawym i nikłym jak odległe gwiazdowe światło. W kilka chwil po aplikacji dość wyraźnie czuję alkohol, z początku irytujący i przenikliwy powoli rozmywa się w mlecznej kremowości delikatnego, pozbawionego pikantności świeżego kardamonu. Ta rozbielona do jasnego seledynu zieloność trwa tylko przez chwilę, przenikliwa ostrość anyżowych gwiazdek wyostrza zapach, tworzy na nim kanty. Miękka mleczność znika w czystym, zimnym, intensywnym świetle, tak mocnym, że zdolne jest szlifować materię.

Mistrzostwo, z jakim Sidonie Lancesseur wydobyła zimne zapachowe spektrum ze składników zwykle podawanych na ciepło zachwyca i oszołamia. Jeszcze nigdy w nie spotkałam się z tak chłodną wonią migdałów, wydaje się, że pestki zostały zamrożone na kość wraz z gorzką łupiną a następnie rozbite, starte na pył. Także sandałowiec wolny jest od swej zwykłej ciepłej maślaności. Pozostając miękki jest zimny i gładki, jakby pokryty był białą porcelaną. Jasny kaszmeran wydaje się być niemal oszroniony, na opuszkach palców zostawia lodowy ślad. Jedynym kontrapunktem dla przejmującego, kosmicznego chodu jest irys, przestrzenny, czysty i zaskakująco ciepły, tak jakby twórczyni perfum postanowiła odwrócić wszystek ustalony porządek rzeczy, całe znane nam rozłożenie akcentów zimnych i ciepłych. Tuż przy samej skórze przewija się ulotny aromat brzoskwini, słodkiej, pełnej soku ale rozwiewa się w obłoku roślinnego piżma, zimnego jak kosmiczna mgławica, świecącego własnym, rozproszonym światłem, obojętnym, przedwiecznym i dalekim.

Złożenie intensywnego, gładkiego i ostrego serca z rozproszoną, promieniująca i bezkształtną bazą przy jednoczesnym zachowaniu stałej, bliskiej zeru absolutnemu temperatury kompozycji mami zmysły, sprawia wrażenie obcowania z czymś dziwnym, obcym, niezrozumiałym. Porcelanowe, niemal wyostrzone światłem serce wchłaniane jest  przez amorficzną podstawę, tonie w nim powoli i nieubłaganie, z determinizmem z jakim czarna dziura wciąga i pożera zagubione fotony. Nim jednak całkiem je pochłonie, nim ostatnia smuga migdałów i porcelany rozgrzana i rozjarzona do plazmy a wciąż lodowato zimna zniknie za horyzontem zdarzeń zapach tajemniczo wyparowuje z mojej skóry. Cóż, czarne dziury też parują. Ale nie tak szybko.


Ilustracja pierwsza to wizja obłoku gazu wpadającego do rotującej czarnej dziury artysty ukrywającego się pod pseudonimem Simonnet z Sonoma State University. Plik graficzny pożyczyłam ze strony NASA
Ilustracja druga pochodzi z http://akcesoriasamochodowe.istore.pl/pl/zarowki-diodowe-diody-postojowe-led-ba9s-t4w-biale-wkrecane-t-21313.html
trzecia zaś to zdjęcie mgławicy Kocie Oko wykonane teleskopem Hubbla w 20ste urodziny teleskopu. Więcej absolutnie fascynujących zdjęć dokumentujących tą rocznicę można znaleźć na Google Earth: http://www.google.com/intl/pl/earth/explore/showcase/sky.html